سازمان سینمایی فقط به سینماداران اصیل و قدیمی کمک کند

سازمان سینمایی فقط به سینماداران اصیل و قدیمی کمک کند | سیدرضا اورنگ | سینما | سرزمین هنر 

سینماداری کار سخت و مشکلی است و کلاس خاص خود را دارد که از عهده هرکسی بر نمی آید.

برای همین مدیر سینماهای دولتی، پردیس های چند منظوره یا هر صاحب سینمای تازه به دوران رسیده ای را نمی توان سینمادار نامید، زیرا اصالتی  که باید داشته باشند را ندارند.

چندین سال پیش از پیروزی انقلاب، افراد صاحب کلاس، عاشق سینما و سرمایه داری بودند که به خاطر علاقه به هنرهفتم، سالن هایی را در تهران و شهرستان ها ساختند تا هم به صنعت سینما و سینماداری کمک کنند و هم محیطی را فراهم بیاورند تا عاشقان سینما با پرداخت مبلغی ناچیز به تماشای فیلم ها نشسته و تفریحی ارزان داشته باشند.

اکثر این سینماداران یا صاحب ثروت بودند و تاجر و کارخانه دار یا مانند مرحوم صابر رهبر خودشان در سینما صاحب اسم و رسم بودند.

سازمان سینمایی به هوش باشد

سینماداران یا خودشان مستقیما مدیریت سالن ها را بر عهده داشتند و یا  مدیران کاربلدی را استخدام می کردند تا هم کلاس کار را حفظ کنند و هم بتوانند با توانایی و ابتکار خود چرخ اقتصادی سالن ها را به گردش در آورند.

برخی از این سینماداران اصیل گاهی در ساخت فیلم ها نیز شریک می شدند که کمک بزرگی بود به صنعت فیلمسازی کشور.

پس از انقلاب تعدادی از سینماها تعطیل و متروکه شدند، بعضی مصادره و به دست نهادهای دولتی سپرده شدند، برخی از آنها به خصوص سالن های خیابان خاطره انگیز لاله زار نیز پس از ممنوعیت اکران فیلم های خارجی، یکی یکی از دور خارج و متروک شدند که مهم ترین آنها سینمای فراموش نشدنی کریستال با مدیریت زنده یاد صابر رهبر بود.

چند نفر از افرادی که از سینما پول کلانی به جیب زده بودند، تعدادی از سینماها را خریدند، اما با اینکه صاحب سالن سینما شدند، ولی هرگز نتوانستند به سینمادار اصیل و باکلاسی تبدیل شوند، زیرا عشق و عرقی به سینما نداشته و هدف شان فقط صاحب ملک شدن بود.

سینماهای قارچ زده

بعدها نیز پردیس ها با کمک دولت، برخی از شهرداری ها و سازمان سینمایی در مناطق مختلف تهران و برخی شهرستان ها مانند قارچ سر برآوردند که هرگز نتوانستند جای سینماهای خاطره انگیز را پر کنند.

خوشبختانه تعدادی از سینماداران اصیل با تمام مشکلاتی که برای شان به وجود آوردند و سنگ های بزرگ و کوچکی که جلوی پای شان انداختند،به خاطر عشق به سینما و مردم، به هر زحمتی بود خود را سرپا نگه داشتند، هرچند که ادامه کار برای شان توجیه اقتصادی نداشت.

پس از هجوم کرونا نیز بیشترین آسیب را سینماداران اصیل دیدند و می بینند. با این وجود همچنان برای زنده نگه داشتن سینمای شان تلاش می کنند.

سینماهای دولتی چون مدیران و کارکنانش حقوق می گیرند مشکلی ندارند، اکثر پردیس داران نیز بیزینس های مختلفی دارند که پول شان از پارو بالا می رود و نیازی به کمک کسی یا جایی ندارند تا ایام کرونایی را از سر بگذرانند.

توجه به سینماداران اصیل

بیشتر صاحبان جدید سینما هم به قدر کافی از ساخت فیلم و راه های دیگر پول به دست می آورند که نیاز به کمک دولت نداشته باشند.

بنابراین سازمان سینمایی به‌جای کمک اندک به همه صاحبان پردیس و سینماها، این کمک ها را فقط به دست سینماداران اصیل و عاشق برساند تا آنان بتوانند در این ایام سخت سالن های خود را حفظ کنند.حفظ سالن های قدیمی سینما یعنی صیانت از تاریخ سینما.

تمام خاطرات عاشقان سینما در سالن های قدیمی و خاطره انگیز خلاصه شده،نه پردیس های بی روح و خسته کننده!

سازمان سینمایی به جای کمک های کلان به ساخت پردیس های بی مخاطب، بهتر است تمام توان خود را به کار بگیرد تا سینماهای قدیمی تعطیل و متروک نشوند.