روز سینما مبارک نمی شود، مگر اینکه…

روز سینما مبارک نمی شود، مگر اینکه..|سیدرضا اورنگ| سرزمین هنر| سینما

معلوم نیست چرا برخی روز سینما را به یکدیگر و دیگران تبریک می گویند؟مگر اتفاق جدیدی در سینما رخ داده؟
مگر سینمای ایران بر صدر کشورهای صاحب سینما نشسته است؟
مگر فیلم های ایرانی در باکس آفیس جهانی روی سر گذاشته شده و آنها را حلوا حلوا می کنند؟
مگر ایرانیان، بسیاری از تجهیزات مدرن سینمایی را اختراع یا تکمیل کرده اند؟
چه اتفاقی در سینمای ایران رخ داده یا خواهد داد که شایسته این باشد که روزی برای آن تعیین شود؟!
این موارد ناشدنی ذکر شده را اگر کنار بگذاریم،روز سینما در ایران زمانی مبارک می شود که:
-قانون جامعی برای سینما توسط استادان و صاحبنظران نوشته شده و در مجلس تصویب شود تا دیگر هیچ مدیر و نامدیری نتواند به دلخواه عمل کرده و بر طبل سلیقه خویش بکوبد.
-مدیران سینمایی دولتی فقط بر بخش اجرایی نظارت داشته و به محتوای فیلم ها ورود نکنند.
-بساط تمامیت خواه های بخش دولتی و خصوصی برچیده شده و این افراد به حاشیه رانده شوند.
-نهادهای دولتی برای سرمایه گذاری در فیلم ها دسته بندی غیر اصولی و شرعی خودی و غیرخودی را بردارند و بیت المال را در اختیار تمام فیلمسازان توانمند بگذارند.
-تهیه کنندگانی که از راه گیشه به نان و نامی رسیده اند،بخش اعظم این سرمایه ها را دوباره به چرخه تولید فیلم برگردانند و در بیزینس های دیگر سرمایه گذاری نکنند.
-آنانی که عشق وعرقی به سینما ندارند،چه در بخش دولتی و چه خصوصی،باید صحنه را ترک کنند و جای خود را به عاشقان سینما بدهند.
-همه تشکل های فقط برای افراد زیر مجموعه خود کارت تهیه کنندگی صادر کرده و کسب تکلیف کند.هرگز نباید و حق نداشته باشند که برای کل جامعه سینمایی تکلیف معین کرده و کارت صادر کنند.
-بی ادبان و حرمت شکنانی که به زور خود را وارد سینما کرده اند،از عرصه سینمای ایران به جایی که پیش از این بودند تبعید شوند.
-شورای صنفی نمایش و مانند آن تعطیل شده و مسوولیت اکران فیلم ها فقط به عهده پخش کنندگان و سینماداران باشد.
-شورای پروانه ساخت تعطیل شده و مسوولیت آن بعد از دولت به هیچ صنف و تشکلی منتقل نشود.شورای نمایش همچنان در دست دولت باشد،اما شورایی که سینمایی ها در آن اکثریت را داشته باشند.
-تهیه کنندگان مدام دست خود را به سوی نهادهای دولتی و سرمایه گذاران مشکوک دراز نکنند.به جای این دست درازی ،متکی به توانایی خودشان باشند.
– تهیه کنندگان باید از جیب خودشان برای ساخت فیلم سرمایه گذاری کنند،اگر این کار را نکنند،در قبال فیلم تولید شده مسوولیت پذیر نبوده و سرنوشت فیلم اصلا برای شان مهم نخواهد بود،زیرا به سودی که می خواسته اند بدون زحمت رسیده اند!
-محدودیت و ممنوعیت اکران فیلم های روز خارجی باید در اسرع وقت برداشته شود،تا هم مخاطبان حق انتخاب داشته باشند و به سالن ها هجوم بیاورند و هم با ایجاد رقابت،تهیه کنندگان و کارگردانان ایرانی که سال هاست تنبلی و کاهلی پیشه کرده اند،به خود بیایند و بر کیفیت فیلم های شان بیفزایند.تا زمانی که ممنوعیت اکران فیلم های خارجی برداشته نشود،سینماگران و تهیه کنندگان ایرانی همچنان به تنبلی و بی انگیزگی خود ادامه خواهند داد.
-احترام به مخاطب مهم ترین اصل برای موفقیت فیلم ها و پیشرفت سینماست.باید مثل هالیوود و کشورهای صاحب سینما،تمام حق را به مخاطب داد،زیرا آنان هستند که سینما را زنده نگه داشته و می دارند.
-خانه سینما که محل زیست صنوف سینمایی است،باید فقط کار صنفی انجام داده و وارد کارهای اجرایی دولتی نشده و از مهلکه فعالیت های سیاسی تفرقه انگیز و بی حاصل نیز دوری کند. رسیدگی به وضعیت معیشتی و شغلی اعضای این خانه که بسیاری از آنان سال هاست در نداری و بیکاری دست و پا می زنند، اولویت کاری این نهاد باشد.
-سیاست غلط آموزشی حاکم بر دانشگاه ها و مراکز آموزش سینمایی،هرچه زودتر تغییر کرده و به جای خواندن کتابهای درسی در کلاس ها واحد ها کارگاهی ،بیشتر باشد تا دانشجویان و هنرجویان با کار عملی در سینما آشنا شوند.فارغ التحصیلانی که به مدرک کاغذی بسنده می کنند،به درد سینما نمی خورند.
-استادان واقعی و کاربلد که تجربه کافی و وافی در رشته کاری خود دارند را جذب دانشگاه ها و مراکز آموزشی کنند تا آنان با تجربه خویش و استفاده از متد نوین، دانشجویان و هنرجویان را آموزش دهند تا پس از فراغت از تحصیل،به راحتی وارد بازار کار شوند.
تا این شرایط عملی نشوند،روز سینما در ایران هرگز مبارک نخواهد شد.
سیدرضا اورنگ