روزگار بلور | نکته بینی،جسارت و از خودگذشتگی یک روزنامه نگار

روزگار بلور | نکته بینی،جسارت و از خودگذشتگی یک روزنامه نگار | حسین شاکری| مستند روزگار بلور، آخرین ساخته امیر فرض‌الهی در میان کش‌ و قوس‌های فضای پرالتهاب موج دوم بیماری فراگیر کرونا، با رعایت تمامی پروتکل‌های بهداشتی روز پنج‌شنبه ۲۷تیرماه با حضور جمعی، ولو اندک بنابر شرایط ناگزیر این روزها، در خانه سینما تک اکران محدود داشت.

این مستند فرازهای عمده و البته تأثیرگذاری را از زندگانی حرفه‌ای استاد محمد بلوری، که شاید بی‌اغراق بتوان او را از نخستین‌های نمونه‌ی روزنامه‌نگار محقق در ایران دانست، به تصویر کشیده است.

گرچه تمایل دارم نقد این مستند را بگذارم برای روزی که اکران گسترده‌تری از آن را شاهد باشیم، اما مستند روزگار بلور از چند وجه اهمیت ویژه‌ای دارد:

• نخست، خبرنگاری گرچه قلم نکو و پاکیزه می‌خواهد ولی نکته‌بینی و جسارت و نیز از خودگذشتگی می‌طلبد.
• دو این‌که، شاید نمونه‌ای باشد از خبرنگاری مستقل و فاش‌گو که اصل را بر فرع می‌شناسد و هم‌زمان با حفظ استقلال حرفه‌ای، روابط خود را با منابع خبری حفظ می‌کند.
• سوم، تا چه اندازه مدیران خبری می‌توانند به‌جای حفظ جای‌گاه شخصی و یا کسب برخی منافع، با اعتماد بر نسلی پرشور، در رسیدن به هدف پیام‌رسانی خبری مؤثر باشند.
• چهارم، تا چه اندازه تعامل و تسامح مسئولین با خبرنگاران پاک‌دست و در فشار قرار ندادن آنان می‌توانند به پاک‌سازی جامعه از پلشتی‌ها کمک کنند.

اگرچه گفتن درباره استاد بلوری نه در یک مستند بلند که شاید در سریالی داستانی نتواند ادای دین کند، اما به قولی از صمد بهرنگی، برای جویای راه نور شب‌تابی کافیست.