دانکرک | وردی برای شکستن طلسم اسکار

دانکرک آخرین ساخته ی کریستوفر نولان کارگردان مشهور و پرطرفدار انگلیسی است.

اکران موفق دانکرک

این فیلم در هفته های اخیر بر جایگاه صدر جداول فروش سینمایی تکیه زده و به نظر میرسد بتواند همین روند را ادامه دهد. کریستوفر نولان همواره نشان داده است که در ساخت فیلم هایی که در عین پیچیدگی در داستان و روایت و مضمون بتواند با مخاطب عام ارتباط دقیق دراماتیک داشته باشد تبحر دارد و شاید این نکته مهمترین ویژگی او به حساب بیاید که سینما و روایت سینمایی را آنقدر بلد هست که هیچگاه در اوج پیچیدگی های علمی نیز مخاطبش را از دست ندهد و فروش استثنایی دانکرک نیز مهر تایید دیگری بر این مقوله است. اما سوال مهم آنست که بالاخره دانکرک می تواند طلسم اسکار نگرفتن های کریستوفر نولان را بشکند یا خیر ؟!
نولان کارگردانی است که به استانداردترین شکل ممکن دست به تولید آثارش میزند. کمپانی های بزرگی با او کار میکنند و با سرمایه های فراوان و پروسه فیلمسازی بینظیر که حتی بعد از آن کتاب ها و مستندهای مختلف از آن ساخته می شود که حاصل آن اغلب بلاک باسترهایی است که با تبلیغات فراوان و حواشی مختلف تبدیل به یک جریان فیلمسازی محتوایی میشود چه اینکه پشتوانه فیلم های او نیز همواره یک جریان علمی قوی و تحقیقاتی است که شاید بتوان برادرش جاناتان را عامل مهمی در آن دانست .

دانکرک و کمپانی های فیلمسازی

بدون شک کمپانی های بزرگ و قدرتمند هالیوودی حامی او علاقه مندند از این سرمایه گذاری های اغلب علمی-ایدئولوژیک ره آوردی داشته باشند و شاید سوژه فیلم دانکرک و جذابیت آن برای اعضای آکادمی نقطه ی خوبی برای به اوج رساندن این کارگردان باشد چه اینکه اسکار پیش از این نیز نشان داده که دوست دارد دست کارگردانی به او برسد که دغدغه جنگ جهانی دوم دارد.
جنگ جهانی دوم که حالا موضوعی شده برای نشان دادن توانایی های نولان در فیلم دانکرکی که به نظر نمیرسد چیزی از رقبای هم ژانری اش کم داشته باشد. فیلم هایی که در بسیاری از مواقع نیز توانسته اند اعتبار و آبروی اسکاری خوبی برای پدیدآورندگانش به ارمغان بیاورند.
البته به نظر میرسد اصولا سینمای امریکا خیلی بدش نمی آید که از هر کارگردان بزرگی در راستای ادای دین به جنگ پیروزمندانه اش یک برگ برنده به دست بیاورد. سینماگرانی که علی الظاهر حتی کوچکترین قرابتی با این مغولات ندارند چه این کارگردانان هیچکاک و پولانسکی با قایق نجات و پیانیست باشند چه کریستوفر نولان با دانکرک پر سر و صدایش. سر و صدایی که شاید قسمت عمده ی آن مربوط به توانایی های کارگردانی نولان و شیوه ی اینسترومنتالی او در روایت قصه است تا متریال مضمونی آن. و این دقیقا اتفاقی بود که (بعد از یکی از شاخص ترین اتفاقات سینمایی در روایت یعنی memento) نولان را در بتمن به عنوان یک کارگردان خوش فکر و توانا به یک چهره تبدیل کرد و در اینسپشن با تمام پیچیدگی های روایتی و داستانی به اوج خود رساند تا آنجا که ساختمان بر فراز قله ی برفی را منفجر میکند و دوباره میسازد و از نو این اتفاق را تکرار میکند که در وجوه اینسترومنتال تصویری اش خللی وارد نشود.
حالا همگان منتظرند تا ببینند این کارگردان کاربلد و سخت گیر این بار چه چیزی از کلاه جادویی اش درمیاورد و همگان را متعجب میکند. و اینکه آیا اینبار هری پاتر وار توانسته است ورد سحرآمیز غلبه به طلسم اسکار نگرفتن را بشکند. نگارنده مطلب البته مغول های هالیوودی با سرمایه های هنگفتشان را آنقدر قدرتمند میداند که دیگر اینبار در قبال چنین موضوعاتی از حق کریستوفر نولان برای اسکار نگذرند.و شاید بیراه نباشد که از حالا گرفتن اسکار را به نولان تبریک بگوییم.