خاموشی سوپر استاری که سینما نابودش کرد
یادی از سعید کنگرانی
زندگی سوپر استارها همیشه آنگونه که پیش بینی می شود به پایان نمی رسد. گاهی در اوج به پایان می رسند و گاهی به پایان می رسند در حالی که از اوج به زمین افتاده اند.
سرنوشت اغلب سوپراستارهای سینما سرنوشتی از نوع دوم است. پایانی غم انگیز، در فاصله ای نجومی با اوجی که در آن بودند یا فکر می کردند به آن برسند.
«سعید کنگرانی» جوان خوش چهره ی تهرانی که ورودش به سینما با یکی از مهمترین فیلمهای موج نوی سینمای ایران یعنی «رضا موتوری» همراه بود، از همان ابتدا نگاهها را به خود جلب کرد. موفقیتهای او علاوه بر آنکه به هنرمندیش باز می گشت به چهره ی زیبا و نگاه معصومانه اش نیز باز می گشت.
شاید به همین دلیل بود که علی حاتمی هم قصد داشت از او برای ایفای نقشی در فیلم «مادر» استفاده کند که «امین تارخ» آن را جلوی دوربین اجرا کرد.
در دهه ی ۵۰ برخی از او به عنوان «آلن دلون»سینمای ایران هم یاد می کردند
- دند.
اگر چه بازیگری اش در نقش «سعید» در سریال دائی جان ناپلئون او را به عنوان یک بازیگر حرفه ای مطرح کرد اما در «امتداد شب» بود که او را به شهرت شگرفی رساند.
شهرتی که خیلی هم به نفعش تمام نشد .
از ممنوعیت تصویری در برهه ای از زمان تا مهاجرت ناموفق به آمریکا و بازگشت دوباره به سینمای ایران این بار در دوران سالمندی بدون بازگشت به اوج ….
او سرنوشت تلخ و ناگوارش در سینمای ایران را در مصاحبه ای خواندنی و منحصر به فرد در سال ۱۳۹۵ با مجله «عصر اندیشه» مطرح کرد.
در آن زمان و با خواندن آن مصاحبه ی تکان دهنده در یادداشتی در همین وبسایت «سرزمین هنر» نوشتم که ظاهراً آنچه از هنرمندی کنگرانی باقی مانده است خاطره ای آمیخته با شیطنتهایی است که برخی از فیلمسازان منتسب به جریان مذهبی بدشان نمی آید آن را یاداوری کنند!
امروز که خبر درگذشت «سعید کنگرانی» را شنیدم بی اختیار به یاد این جمله ی معروفش در همان مصاحبه افتادم که : سینما من را نابود کرد.
برایش شادی و مغفرت از خداوند بزرگ خواهانم