تولد کارگردان شک ها و ترس ها

ارنست اینگمار برگمان(کارگردان،فیلمنامه نویس،نمایشنامه نویس،تهیه کننده سینما و تئاتر) متولد۱۴ ژوییه ۱۹۱۸ در آپسالا سوئد است.

وی از بزرگترین سینماگران مولف و صاحب سبک در دنیا است. سینماگری که مهم‌ترین جوایز سینمایی و البته جوایز ادبی چون جایزه گوته را به دست آورد. با وجودی که آثار این کارگردان صاحب سبک سرد و بی‌روح‌اند، با این حال کاوش در احساسات روانی بشر و ارتباط آن با زندگی، جنسیت و مرگ،عالی عمل می‌کنند؛ فیلم‌هایی که هم نمادین و هم به شدت شخصی هستند.

تاثیر خانواده در شکل گیری افکار او غیر قابل انکار است. اینگمار برگمان از کودکی سلامتی شکننده داشت و تربیت در یک خانواده بسیار مذهبی با یک پدر کشیش لوتری و سخت گیر که جوی استبدادی در خانه برقرار کرده بود و بر آن بود که سلامت نفس و پاکدامنی را به ضرب شلاق به کودکانش بیاموزد بزرگ شد، همین امر نیز سبب شد که از دوران جوانی وی با خانواده خود که زندگی او را به هیچ رو تایید نمی کردند، قطع رابطه کند. با این وصف وسواس گناه، تنبیه و نظارت و نومیدی ریاضت کشانه پروتستانی تقریبا در تمام فیلم های برگمان به همراهش بود. از این رو کشف سینما که برگمان در ابتدای نوجوانی به همراه مادر بزرگش به آن رسید، برایش به مثابه راه گریزی معجزه آسا بروز می کرد.
برگمان در جوانی به تحصیل ادبیات و فلسفه پرداخت و در سفر و اقامتی که به آلمان داشت جذب ایده های نازیستی شد و این دوران در زندگی او اثری سختی برجای گذاشت که وی را واداشت سال ها بعد در فیلم «تخم مار» تلاش کند این گذشته فاشیستی را جبران کند. این نکته هم اهمیت داشت که در خانواده وی نیز فاشیسم رسوخ کرده بود و برادرش یکی از بنیانگذاران حزب نازی سوئد بود. بهر رو پس از جنگ برگمان با آشکار شدن جنایات نازی برای همیشه این گرایش عقیدتی را کنار گذاشت.

برگمان از راه‌های زیادی برای ایده گرفتن استفاده می‌کرد. بعضی مواقع او از رویاها و خوابهای خود ایده می‌گرفت. او همچنین از موسیقی و کتاب نیز الهام می‌گرفت. به گفتهٔ او، هر یک از این اتفاق‌ها او را به یاد خاطره‌ای در گذشته می‌انداخت. او در طول عمر خود همیشه به دوران کودکی‌اش فکر می‌کرد: «فکر می‌کنم برای اکثر هنرمندان نیز همین‌طور باشد. بعضی مواقع در شب و وقتی بین خواب و بیداری هستم می‌توانم از دری به دوران کودکی خود بروم و تمام چیزها همان‌طوری باشد که قبلاً بوده است—با نورها، بوها و مردم… . آن خیابان آرامی که مادربزرگم در آن زندگی می‌کرد را به یاد دارم، پرخاشگری ناگهانی دنیای آدم بزرگ‌ها، وحشت از ناشناخته‌ها و ترس از تنش بین پدر و مادرم».

موضوع اکثر فیلم‌های برگمان در رابطه با بیماری (سونات پاییزی، فریادها و نجواها) و سکوت خدا (مهر هفتم، همچون در یک آینه) است. به طور کلی فیلم‌ها و تصاویر او در دو دسته قرار می‌گیرند: فیلم‌های سیاه و سفید مانند مهر هفتم و سکوت و فیلم‌هایی که رنگ‌های معدودی بیشتر از بقیه به چشم می‌خورند؛ مانند رنگ قرمز در فریادها و نجواها. یکی از امضاهای برگمان که در اکثر فیلم‌های او دیده می‌شود نماهای بسته و نزدیک است که برای شناخت شخصیت‌ها به کار می‌رود. برگمان یکی از معدود کارگردانان معروفیست که در فیلم‌هایش به جنس زن پرداخته است و آن‌ها را برخلاف فیلم‌های رایج به تصویر می‌کشد. زن‌ها در فیلم‌های برگمان آدم‌هایی قدرتمند، صبور و خردمند هستند و مردها خودخواه و بعضی مواقع احمق. این موضوع در بسیاری از فیلم‌های برگمان به چشم می‌خورد. او معمولاً در فیلم‌هایش به دغدغه‌های زنان می‌پردازد.

این کارگردان پرکار سینمای سوئد که ۶۲ فیلم سینمایی را در کارنامه خود دارد.وی که به عنوان یکی از تاثیرگذارترین و تحسین برانگیزترین فیلمسازان سینمای مدرن شناخته می‌شود، روز دوشنبه ۳۰ ژوئیه ۲۰۰۷ در خانه‌اش—در جزیرهٔ فارو—و هنگامی که خواب بود در سن ۸۹ سالگی درگذشت.

برگمان ۹ بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بود و در ۱۹۷۱ مفتخر به دریافت جایزهٔ یک عمر دستاورد هنری یادبود ایروینگ جی. تالبرگ شد.

اسکار

• برنده جایزهٔ بهترین فیلم خارجی برای چشمه باکره (۱۹۶۰)
• برنده جایزهٔ بهترین فیلم خارجی برای هم‌چون در یک آینه (۱۹۶۱)
• برنده جایزهٔ بهترین فیلم خارجی برای فانی و الکساندر (۱۹۸۳)

برلیناله

• برنده جایزهٔ خرس طلایی بهترین فیلم برای توت‌فرنگی‌های وحشی (۱۹۵۷)
• برنده جایزهٔ OCIC برای هم‌چون در یک آینه (۱۹۶۱)

سزار

• برنده جایزهٔ بهترین فیلم خارحی برای فانی و الکساندر (۱۹۸۴)

کن

• برنده جایزهٔ بهترین اثر طنز شاعرانه برای لبخندهای یک شب تابستانی (۱۹۵۵)
• برنده جایزهٔ هیئت داوران برای مهر هفتم (۱۹۵۷)
• برنده جایزهٔ بهترین کارگردان برای چهره (۱۹۵۸)
• برنده جایزهٔ بهترین تکنیک برای فریادها و نجواها (۱۹۷۲)
• برنده جایزهٔ «Palm of Palms»، سال ۱۹۷۷
• برنده جایزهٔ «Ecumenical Jury»، سال ۱۹۹۸

گلدن گلوب

• برنده جایزهٔ بهترین فیلم خارجی برای توت‌فرنگی‌های وجشی (۱۹۶۰)
• برنده جایزهٔ بهترین فیلم خارجی برای چشمه باکره (۱۹۶۱)
• برنده جایزهٔ بهترین فیلم خارجی برای همچین در یک آینه (۱۹۶۲)
• برنده جایزهٔ بهترین فیلم خارجی برای صحنه یک ازدواج (۱۹۷۵)
• برنده جایزهٔ بهترین فیلم خارجی برای چهره به چهره (۱۹۷۶)
• برنده جایزهٔ بهترین فیلم خارجی برای سونات پاییزی (۱۹۷۸)
• برنده جایزهٔ بهترین فیلم خارجی برای فانی و الکساندر (۱۹۸۴)

گلدبگ

• برنده جایزهٔ بهترین فیلم برای سکوت (۱۹۶۳)
• برنده جایزهٔ بهترین کارگردان برای سکوت (۱۹۶۳)
• برنده جایزهٔ بهترین فیلم برای پرسونا (۱۹۶۶)
• برنده جایزهٔ بهترین فیلم برای فریادها و نجواها (۱۹۷۲)
• برنده جایزهٔ بهترین فیلم برای فانی و الکساندر (۱۹۸۲)
• برنده جایزهٔ بهترین کارگردان برای فانی و الکساندر (۱۹۸۲)
• برنده جایزهٔ بهترین فیلمنامه برای بهترین نیت (۱۹۹۲)