تماشاگر عاشق و فرهیخته ،حلقه مفقوده تئاتر

هنرلند | تئاتر هنر خاص و شریفی است که با دیگر هنرها تفاوت دارد، تماشاگر هنری زنده و پویا که چون خون در رگ های فرهنگ جاری است.

«« تئاتر هنری زنده و پویا چون خون در رگ ها »»

تماشاگر برای دیدن تئاتر باید خود را آماده کرد،بعد به تماشای آن نشست.این از ویژگی های این پدیده است. هر هنری مخاطبان خاص خود را دارد که تئاتر نیز از آن مستثنا نیست، کسانی که هنر را با پوست و استخوان درک کرده و به آن عشق می ورزند،گروهی نخبه که هنر شناسند و منتقد این هدیه الهی.

«« کیفیت نمایش ها ، روح و رونق سالن ها »»

از گذشته های دور، مردم به تماشای نمایش های مختلف در سراسر جهان می نشستند و می نشینند و از دیدن آنها لذت می بردند.  عده ای از آنان فقط می بینند و ابراز احساسات کرده،اما گروهی دیگر به روح و جسم تئاتر می اندیشند و با آن زندگی می کنند.

در عرصه هنر نمایش در ایران، همواره تماشاگر خاص تئاتر وجود داشته و دارد که هم از دیدن نمایش لذت می برند و هم از فکر کردن به آن.این مخاطبان باعث رونق سالن ها و افزایش کیفیت نمایش ها می شوند.

«« تماشاگران خاص و نقد مخاطبان فرهیخته »»

این مخاطبان فرهیخته با نقد نمایش ، موجب می شدند و می شوند که هم تماشاگر بیشتری به سالن ها بیایند و هم اهالی تئاتر نقد آنان را شنیده و به کار ببندند تا در آینده نمایش بهتری روی صحنه ببرند. مهم ترین ویژگی مخاطبان خاص تئاتر این است که خود را ملزم می دانند تمام نمایش هایی که در سالن های مختلف روی صحنه می روند را به تماشا بنشینند،

از تئاتر دانشجویی گرفته تا حرفه ای. این مهم به صاحبان سالن های نمایش اعتماد به نفس می دهد که همواره و برای هر نمایشی مخاطب خواهند داشت. این باعث می شود  تا آنان روی این مخاطبان خاص حساب ویژه ای باز کرده و با توجه به آمار تماشاچیان ثابت برای آینده برنامه ریزی کنند.

«« اصولی اجرا نشدن تئاتر در سالن های نمایش »»

در گذشته ای نه چندان دور، هر سالنی نمایش های خاص خود را روی صحنه می آورد. به طور مثال وقتی مخاطب  به سالن اصلی تئاتر شهر می رفت می دانست قرار است چه نوع تئاتری را ببیند یا در تالار مولوی به دیدن چه نمایشی بنشیند.

متاسفانه این اصل دیگر اجرا نشده و یا کمتر به آن بها می دهند.

گاهی دیده شده نمایشی که در حد تئاتر دانشجویی هم نیست در سالن اصلی تئاتر شهر روی صحنه می رود یا برعکس. تنها تئاتری که تکلیفش با خودش معلوم است، نمایش های موسوم به لاله زاری است که تماشاچیان خاص خود را دارد. نمایش هایی که اکثرا مورد اقبال مخاطبان قرار می گیرند.

«« تماشاچیان تئاتر و بهانه جویان گزک به دست »»

پیش از انقلاب و تا اواخر دهه شصت، بیشتر تماشاچیان تئاتر را مخاطبان خاص این هنر تشکیل می دادند. این گروه از تماشاچیان به گونه ای عضوی از گروه های تئاتری بودند. زمانی که بیشتر تماشاچیان تئاتر را مخاطبان خاص تشکیل می دادند، اتفاق های خاصی که روی صحنه یا پشت صحنه می افتاد کمتر رسانه ای می شد.

برای همین تئاتر از گزند بهانه جویان گزک به دست آسوده بود. متاسفانه امروزه کوچک ترین اتفاقی که  در سالن های نمایش می افتد، توسط مخاطبان غیر حرفه ای سریعا رسانه ای شده و موجب زیر تیغ رفتن تئاتر می شود. امروزه نیز مخاطبان خاص تئاتر در سالن ها حضور دارند، اما تعدادشان نسبت به گذشته بسیار کمتر است.

«« آشفتگی اصالت تئاتر و فاصله از سالن های نمایش »»

کلاس هنرهای نمایشی از اواسط دهه هفتاد بهم ریخت و دیگر سنگ روی سنگ بند نشد. سالن اصلی تئاتر شهر به واسطه اجرای نمایش های ضعیف و تا حدودی سخیف، اصالت خود را از دست داد.

به دلیل آشفتگی ای که در عرصه تئاتر به وجود آمد و کسی نیز به فکر چاره نبود، مخاطبان خاص تئاتر کم کم از سالن های نمایش فاصله گرفته و قهر کردند.

«« پیشی گرفتن کمیت بر کیفیت هر نمایشی »»

اگر امروز هر نمایشی با هرکیفیتی روی صحنه می رود و کمیت بر کیفیت پیشی گرفته، یکی از دلایل مهمش نبودن  مخاطبان خاص تئاتر در سالن های نمایش است. امروز کمتر نمایشی روی صحنه می رود که در آن حرف های رکیک وجود نداشته باشد.

خوب است سالن های نمایش همواره پر باشند، اما به چه قیمتی؟ به قیمت از بین رفتن حیثیت تئاتر؟!

باید آستین ها را بالا زد و طرحی نو در انداخت و دوباره پای مخاطبان خاص تئاتر را به سالن های نمایش باز کرد. مخاطب فرهیخته تماشاگر تئاتر حلقه مفقوده این روزهای سالن های نمایش است.