تشکیل سینمای ملی، نیاز امروز

تشکیل سینمای ملی، نیاز امروز|سرزمین هنر|شاهپور محمدی|سینما

چندی پیش ریاست سازمان سینمایی وضعیت اسفناک بودجه سینمای کشور را اعلام کرد و مشخص شدکه در سال آتی پیش رو سینمای بدون پشتوانه مناسب اقتصادی را تجربه خواهیم کرد .

پس حال که وضعیت دولت برای «سینمای سفارشی ساز» خود مناسب نیست ، از هم اکنون تکلیف سینمای غیر دولتی نیز طبیعتا روشن است.

انتظار براین بود که با شعارهای انتخاباتی دولت با یک تصمیمی بزرگ ، بعد از چهل سال به احیای اساسی این سینمای فرسوده اقدام شود، اما ظاهراً خبری از چنین حرکت های بزرگی از طرف دولت نیست و نخواهد بود.

می‌ماند مجموعه صنوف و خانه سینما که برای تامین زیر ساخت های اقتصادی سینما و سینماگران تمهیداتی بیندیشد،اما چون در اساسنامه خانه سینما نیز منعی برای فعالیت های اقتصادی وجود دارد، بنابراین نمی توان روی این خانه نیز برای تامین سرمایه لازم برای خانواده بزرگ سینما حسابی باز کرد.

تنها راه باقی‌مانده برای اعتلای شرایط اقتصادی مطلوب برای این طیف عظیم هنری ، خود اهالی سینما هستند که می بایست به صورت یک تشکیلات قوی و منسجم در قالب یک سندیکای خودجوش و مردمی وارد میدان عمل شده و بدون چشم دوختن به سیستم بی پول دولتی به فکر تامین سرمایه و اقتصاد سینما و سینماگران باشند.

اگر چنین استقلالی در سطح عالی و مردمی آن برای سینما شکل بگیرد و سینماگران وارد چرخه های آزاد اقتصادی مختلف و بازار جهانی فیلم شوند و واردات و صادرات این محصول فرهنگی در شکلی وسیعی به دست خود اهالی سینما مدیریت شود ، آن زمان از تمام نقاط دنیا برای این سینما، ارز و سرمایه لازم سرازیر خواهد شد.

اگر چنین انقلاب و اتفاق بزرگ اقتصادی برای تقویت زیرساخت های این سینما شکل نگیرد، این سینماگران خواهند بود که به دلیل رکود اقتصادی از رفاه شخصی و خانوادگی محروم خواهند شد و ضرر و خسارت مضاعفی را متحمل شده و در مقابل نیز شاهد مال اندوزی افراد مرفه جامعه بوده و این وسط ، هنرمندان و سینماگران صرفا درگیر فرهنگ‌سازی و ایجاد آرامش برای رفاه بیشتر همین طیف مرفه خواهند بود.

نکته ظریفی که قابل حس و مشاهده نبوده و به دلیل حاکمیت پول در جامعه ، یک واقعیت بزرگ اجتماعی محسوب می‌شود.

حال که سیستم دولتی از نظر اقتصادی پاسخگوی نیازهای اساسی جامعه سینمایی کشور چه در بخش دولتی و چه غیر دولتی آن نیست  و ثروت‌ کشور نیز عمدتا توسط اقشار مرفه جامعه بلعیده می‌شود ، بنابراین نمی‌توان دست روی دست گذاشت و نظاره گر نابودی روز افزون خانواده بزرگ سینمای این مرز و بوم بود.

هنرمندان سینما قرار نیست این وسط متضرر شوند و تاوان رکود اقتصادی موجود در کشور را بپردازند.

بنابراین برای عبور از این فضای ملتهب و تنگناها و قهقرای اقتصادی موجود ، یک عزم و خیزش ملی لازم است و می بایست بزرگان این عرصه با اعلام استقلال سینما از سیستم دولتی ، آستین بالا زده و فعالیت گسترده رفاهی و اقتصادی را از هر طریق ممکن ، چه در داخل و چه خارج از کشور برای جامعه سینمایی ایجاد کنند .این تنها راه حل باقیمانده برای نجات این سینمای نیمه جان است .

دولت اعلام می کند پول و بودجه کافی برای زیر ساخت های سینمای این کشور را ندارد و وام های دولتی اختصاص یافته به سینماگران نیز به دلیل وخامت اوضاع اقتصادی و مشکلات مربوط به بازگشت سرمایه ، غیر از بدهکار کردن سینماگران به سیستم بی رحم بانکی، مشکلی از مشکلات سینماگران را حل نمی کند.

این رشته های پوسیده یک جایی باید پاره شوند.باید بپذیریم که سیستم دولتی، پاسخگوی نیازهای وسیع این «هنر – صنعت» نبوده و نیست.

سینماگران باید به هر طریقی شده به صورت خودجوش سکان این حوزه را از همه لحاظ ، خود به دست بگیرند و مدیریت دولتی نیز صرفا نقش ممیزی و نظارتی خود را ایفا کند‌.

اینکه مدام گفته شود دولت در صدد ایجاد بستری مناسب برای رشد و اعتلای سینماست حرف قشنگی است.اینکه گفته شود رییس جدید سازمان سینمایی از جنس سینما هستند کلمه زیبایی است!!اینکه تاکید شود تیم جدید دولت انسان های شایسته تری هستند ، اتفاق خوب و خوش یمنی است! اما این سینما برای رشد و جهش و پیشرفت خود به اقتصاد و سرمایه و پول نیاز دارد ، نه حرف های رویایی و یا مدیر دولتی خاص! تا کی قرار است که واقعیت ها را پنهان کنیم!

با دست خالی نمی توان به سینمایی پویا و مقتدر و آینده ساز برای این کشور از هر نوع و گونه ای اندیشه کرد ، حتی از نوع دولتی و سفاشی آن.

هم اکنون زمان استقلال سینمای ملی این کشور فرارسیده است‌.دولت ها و مدیریت ها پس از مدت کوتاهی عوض می‌شوند و جناح های مختلف با نگرش های مختلف سرکار می آیند و چند صباحی هستند و می روند و باز این سینماگران هستند که می بایست بار مشکلات خود را بر دوش بکشند .

فراموش نکنیم که مدیریت دولتی اگر هم آهی در بساط داشته باشد ، دغدغه اش سینمایی از جنس سفارشی است و  این نوع سینما نیز معنای فراگیر ملی و جهانی بودن را نمی‌دهد.

این نوع سینما صرفا می تواند جزیی از یک کلیات کلانی باشد که عمدتا در بخش محتوا به رقابت با بخش های مختلفی از سینمای ملی می پردازد و کارکرد داخلی دارد .

سینمای ملی برای نجات خود باید به دنبال راه حل های ریشه ای باشد و کلید آن هم در دست خود سینماگران است .

مشکل ما این است که در هر دوره ای چشم به این دوخته ایم که یک ناجی از طرف دولت ها بیاید و مشکلات بر زمین مانده سینما را حل کند!این موضوع در هیچ دولتی اتفاق نیفتاده و نخواهد افتاد ‌.

تجربه مدیریت های گذشته نشان  داد که عده ای نیز این وسط با عناوین مختلف و دهان پرکن رشد و اعتلای سینمای ایران در سیستم دولتی نفوذ کرده و به آن بودجه های اندک تخصیص یافته نیز رحم نکرده و آمدند به خوبی خوردند و بار خود را نیز بستند و رفتند!

این آزمون و خطا و این چرخه معیوب ، چهل سال است که در دوره های مختلف دولت به طرق مختلف در حال تکرار شدن است و عده ای رانتی هم نفع شخصی شان در حفظ این چرخش معیوب است.

دیگر زمان حرف های قشنگ و اتخاذ دستور المعل های دولتی برای سینماگرانی که با هزاران مشکل دست به گریبان هستند ، گذشت و برای آنها نان و آب نمی شود و افراد منتسب به این حوزه نیز نباید چشم امید خود را به دستان خالی دولت ها بدوزند.‌‌

واقعیت ها همیشه تلخ بوده اند، ولی این واقعیت تلخ را یک بار برای همیشه باید پذیرفت و می بایست از وابستگی دولتی خارج شد .

سینماگران ما از توان بالایی برخوردار هستند ، فقط باید خود را باور کنند . یک حرکت عمومی و اساسی به دور از بروکراسی های زاید دولتی و نگاه صدقه ای ، مورد نیاز سینما و سینماگران است .

تا کی قرار است سینمای ملی و مقتدر از جنس خود اهالی سینما نداشته باشیم ؟

با فاصله گرفتن از سیستم دست وپاگیر دولتی می توان به یک سینمای توانمند ملی در سطحی کلان دست یافت،به شرطی که افراد خبره و با تجربه این عرصه ، با یک خرد جمعی سکان هدایت این حوزه را به درستی در دست بگیرند.