تجلیل از افتخار آفرینان جهانی یا خودنمایی های عیانی؟!
بعضی فیلمسازان مانند برخی از هنرمندان دوست دارند حاصل تلاش شان در جشنواره ای دیده شده و از آنان با دادن جایزه تقدیر شود. این آرزویی نیست که بتوان روی آن خط بطلان کشید و این گروه از افراد را به خاطر ایده آل های شان طرد کرد.
برخی از هنرمندان و فیلمسازان که در جشنواره های ریز و درشت برای خودشان افتخار آفرینی کرده و نام کشورشان را بر زبان بیگانگان جاری کرده اند، بابت این افتخار به آنان مفتخریم، هرچند که عقیده داریم یک هنرمند و فیلمساز نباید با تفکر جشنواره پسند به تولید اثر دست بزند. فردی که چنین تفکری در سر داشته باشد، مطمئنا مجبور است پا روی ایده ها و عقاید خویش بگذارد تا اثری تولید کند که باب میل صاحبان آن جشنواره ها باشد.
بزرگان هنر و سینمای جهان، هرگز با چنین تفکراتی هنرآفرینی نکرده و نخواهند کرد، زیرا می دانند وجه تمایز هنرمندان از یکدیگر به خاطر ایده ها و تفکرات خاص شان است، نه شرایط تحمیلی.
شاید این فقط در کشور ما اتفاق افتاده یا می افتد که از برخی از فیلمسازانی که در جشنواره های مختلف خارجی موفقیت هایی کسب کرده و تجلیل شده اند، پس از بازگشت به کشور، دوباره با هزینه کردن پول بیت المال تقدیر می شود!
این نشان دهنده چه چیزی است؟
تجلیل دوباره از هنرمندان و تشویق آنان یا خودنمایی عیان برخی از مدیران و سازمان ها؟!
این همه تشویق و تقدیر مجدد چه نتیجه ای برای سینما و هنر ایران داشته و دارد؟
آیا ما را صدرنشین سینما و هنر دنیا کرده است؟
مطمئنا خیر و نتیجه معکوس نیز در بلند مدت داشته و دارد.
برپایی آیین پرخرج تجلیل از افتخار آفرینان جهانی، به جز هدر دادن پول بیت المال هیچ دستاوردی برای ایران، مردم، سینماگران و سینمای ایران نداشته و نخواهد داشت!
نه تنها نتیجه ای در بر نداشته، بلکه موجب شده فیلمسازان عرصه های فیلم مستند، کوتاه و انیمیشن نسبت به این تبعیض و بی عدالتی واکنش نشان داده و فریاد اعتراض شان به آسمان بلند شود!
اگر قرار است از کسی تقدیر شود، فیلمسازان عرصه های فیلم مستند، کوتاه و انیمیشن در اولویت قرار دارند، زیرا با کمترین امکانات و منابع مالی برای کشور افتخار آفرینی کرده اند.
این نوع از فیلم های ایرانی در جهان بسیار شناخته شده تر از فیلم های سینمایی ایران بوده، هستند و خواهند بود. جایزه هایی که آنها گرفته اند نیز چندین برابر فیلم های سینمایی است.
سینمای ایران به خاطر سوء مدیریت ها، خودخواهی ها، تمامیت خواهی ها، روشنفکرنمایی ها، اعمال سلیقه ها، محدودیت های بی مورد و… چهره اش درهم ریخته و با جراحی های مدرن زیبایی نیز قابل ترمیم نیست!
با این وصف چگونه بعضی از مدیران دولتی و غیر دولتی فکر می کنند با استفاده از هفت قلم آرایش می توانند این چهره را بزک کرده و زیبا جلوه دهند؟! این مهم امری است محال و ناشدنی. برپایی مراسم تجلیل از افتخار آفرینان جهانی تنها یکی از این هفت قلم آرایش است که هیچ گاه جواب نداده و نخواهد داد!
کشور ایران به خاطر تحریم ها، ترک تازی ویروس کرونا و مشکلات دیگر در وضعیت مناسب و خوبی قرار ندارد و مردم برای کسب قوت لایموت خویش نیز زیر فشار زیادی هستند، چه رسد به آنکه بخواهند ریخت و پاش کنند!
امروز سینماگران بسیاری مانند مردم، به خاطر بیکاری و نداری در بدترین وضعیت و شرایط زندگی به سر برده و می برند. اگر بودجه ای در سینما وجود دارد یا سازمان ها و نهادهایی به آن کمک می کنند، باید برای رفع مشکلات معیشتی و کاری سینماگران هزینه شود، نه مراسم های تجلیل، جشن یا هر چیز دیگری به بهانه سینما.
شنیده ایم برپایی مراسم تجلیل از افتخار آفرینان جهانی حدود پانصد میلیون تومان هزینه در برداشته است،
خرج این همه پول فقط برای یک شب؟!
آن هم در ایامی که اغلب سینماگران در تنگنای سخت مالی به سر می برند؟
هزینه کردن این پول برای رفع گرفتاری سینماگران گرفتار اولویت داشت یا برپایی جشن و مراسم چند ساعته تجلیل؟!
خدا می داند وقتی سینماگران گرفتار و ندار شنیده اند با وجود شرایط بدی که آنان در آن به سر می برند، چنین پول کلانی خرج چنان جشنی شده، چه آه هایی که نکشیده و چه نفرین هایی که نکرده اند!