بیتوته کوتاه جهان، یادی از رسول ملاقلی پور
بعد از دیدن این ویدئو یاد نوشته های دکتر کاووسی افتادم. همیشه یه جور حسرت به ذکر خاطرات هوشنگ کاووسی در مجله فیلم داشتم.که چگونه یک ایرانی با بزرگان سینمای دنیا در کافه ی توی پاریس قهوه می خورد. منتقدی که بعد از مرگش هم یادش را حسین فرحبخش در برنامه هفت جیرانی با این جمله زنده کرد: یه آدم مریض!
چرا مریض؟چون واژه «فیلمفارسی» را کاووسی ابداع کرد و چه هوشمندانه. به گفته خودش: فیلمفارسی هم فیلم بود و هم فارسی اما در عین حال نه فیلم بود و نه فارسی.قبل و بعد از انقلاب اکثر کارگردانان بنام ایران از زیر قلم تند کاووسی جان سالم به در نبردند و تقریبا اکثر آنها را نواخت!
اما در این ویدئو رسول ملاقلی پور خاطره ی در حضور ایشان نقل می کند که بسیار آموزنده است. گرچه هیچوقت دکتر کاووسی فیلمهای ملاقلی پور را سینما به حساب نیاورد. ولی ادب و رشد سینمایی ملاقلی پور قابل توجه است. کسی که با جنگ وارد سینما شد و در طول ۲۳ سال فیلمسازی آخرین فیلمش را با تجلیل از مقام مادر در فیلم میم مثل مادر به پایان برد.
روح هر دوی آنها در آرامش و یادشان سبز
*بیتوته کوتاهی ست جهان
درفاصله گناه و دوزخ.
(کاشفان فروتن شوکران از احمد شاملو)
