بازار و دارالفنون خوب ، فیلمهای بد و فقدان استراتژی میزبانی

سی و ششمین جشنواره جهانی فیلم فجر با اعطای جوایز و با استفاده حداکثری از اعتبار کارگردان بزرگ سینما یعنی «الیور استون» به کار خود پایان داد. خوشبختانه فرصت دست داد تا در روز آخر جشنواره نیز فیلم هایی که از نگاه داوران جشنواره لایق سیمرغ بودند و مجال دیدن آنها فراهم نشده بود را به تماشا بنشینم و بتوانم به درستی نسبت به جشنواره دیدگاهی منصفانه داشته باشم.

فیلمهایی که برگزیده شدند

اغلب جایزه ها به فیلم های «هتریک» ، «درساژ» ، «دولتوف» و «آگا» رسید و البته فیلم «پدر و پسر» نیزجایزه بهترین فیلم آسیایی را گرفت و تعدادی فیلم دیگر که بنده موفق به دیدن آنها نشدم نیز موفق به کسب جایزه و لوح تقدیر شدند.
فیلم هایی که از جهت اینکه ساخته شده و به موفقیت هایی نیز کسب کرده اند قابل احترام اند. به شخصه در بین فیلم های خارجی به جز «آگا» ، «پدر و پسر» و کمی« با آیات فراموشی» با هیچ فیلم دیگری ارتباط برقرار نکردم. اما تا همین مقدار هم می توان نتیجه ای گرفت که این نتیجه را می توان به دعوت از مهمانان خارجی نیز در جشنواره فجر تعمیم داد. و آن دقیقاً یک سؤال مشخص است و آن سؤال این است که همین تک مضراب های گهگاه مناسب برای جشنواره فجر اعتبار محسوب می شوند و یا جشنواره فجر اعتباری برای آنها؟!«الیور استون» و «ژان پیر لئو» مفتخرند به حضور در جشنواره فجر یا جشنواره فجر مفتخر است به حضور آنها ؟!

تحقیر به سبک هالیوود

تأثیر و تاثرات در گفتگوهای مختلف و استقبال ها و مناسبات مهمانانی مانند «الیور استون» مواردی را مشخص می کند که گاه جای تأسف دارد. «الیور استون» بارها با عناوین مختلف سینمای ایران را متناسب با دیدگاه خودش که در سینمایی همچون سینمای امریکا تنفس می کند به نوعی تحقیر کرد و جشنواره ای را که ۳۶ سال است که در حال برگزاری است مبتدیانه دید.این نگاه منتقدانه هنرمند هالیوودی با مواضع سیاسی اش این شبهه را در ذهن برمی انگیزد که گویی یک شخصیت دیپلمات آمریکایی دموکرات را به ایران آورده بودند که چهار کلمه بد و بیراه به امریکا بگوید و ایرانی ها دلشان خنک شود. این اتفاق ویژه جشنواره در کنار اتفاقاتی که در اختتامیه افتاد همه و همه نشانگر عدم دیدگاه مشخص درباره میزبانی جشنواره است.

فیلمهای خسته کننده

فیلم های خارجی که در جشنواره دیدیم آنقدر ناامیدکننده بود که اغلب شایسته ی خواب و ترک سالن بود که نگارنده راه دوم را در حالی انتخاب می کرد که جو حاکم بر سالن ها، راه اول بود. رویکرد جشنواره در انتخاب فیلم به نظر می رسد نماد تمام عیار سیاست های کشور در ارتباطات بین المللی بود. یعنی ارتباط و انتخاب پدیده هایی که به یاد ما بیندازد که همین مقدار از اوضاع فاجعه بار در مقابل مقدار زیادی از کشورها، موفقیت عظیمی است.

این اتفاق درحالی افتاد که مسئولین جشنواره نیز مانند مسئولین کشور به این نکته توجه نداشتند که اولاً این مقدار از جهان در اقلیت محض قرار دارند و دوم اینکه ایران جز یک محفل بر اساس منافع، چیزی برای آنها نیست.
اکثر فیلم های خارجی در حد یک ایده اولیه با فیلم نامه های بسیار ضعیف و پرداخت های صرفاً فرمال چیز دیگری نداشتند.
در کنار تمام رویکردهای ضعیف جشنواره در زمینه محتوا و همچنان بی هدفی آن در سیاست های خود، تنها نقطه قوت جشنواره را می توان در سیستم برنامه ریزی آن و اجرای نسبتاً قابل قبول آن دانست.

به نام مستضعفان به کام …

جایی که جشنواره هم بخش جنبی داشت هم بازار هم سیستم انتخاب و هم فضای مناسب اما در همین زمینه نیز سؤالاتی برای اینجانب بود که هیچگاه پاسخی برای آنها نیافتم. که مهمترین آنها این بود که مهمانان خارجی از گل سرسبداشان تا آنها که تک و تنها می آمدند و با آسانسور عمومی بالا می آمدند چطور با این رویکرد ریاکارانه کشور ما کنار می آمدند که عده ی زیادی از دستفروشان و متکدیان و مال خرها و … را ببینند و چند طبقه بالاتر دختران سانتی مانتال و سلبریتی های شیک پوش جشنواره را غرق در نعمات اهدایی جشنواره و مداوماً ساکن در فودکورت ببینند و دل خوش کنند به برنامه های متنوع حامی گرایانه ی جشنواره جهانی فیلم فجر برآمده از دل انقلاب اسلامی مردم ایران.
اگر اینجانب دست اندرکار جشنواره جهانی فیلم فجر بودم سیمرغ جشنواره فجر انقلاب اسلامی مستضعفین ایران را به آن خانم خارجی اهدا می کردم که غذا به دست در آسانسور پایین می آمد درحالی که بوی غذاش فضای آسانسور را پر کرده بود و غذای بسته بندی شده اش را به یک بچه ی در حال گدایی می داد.
امیدوارم تمام مسئولین کشور در راه پیش گرفته شان در این مدل اداره کشور موفق و موید باشند.

عکس ها از وبسایت رسمی جشنواره جهانی فیلم فجر