استقبال فردوسی طوسی از اسلامی ندوشن|سرزمین هنر|سیدرضا اورنگ|ادبیات
می دانم که باید سر تسلیم مقابل تقدیر خداوند فرود آورم،همیشه تسلیم محض هستم،اما گاهی دلم نمی خواهد در برابر اراده زمان و سرنوشت محتوم بشر،سر بر زمین تسلیم بسایم.
تنها زمانی که عصیان می کنم،هنگامی است که ملک الموت بنابر حکم الهی ،ادیب و عالمی را همراه خویش از عالم فانی به دنیای باقی می برد و در جایی که باید سکنا می دهد.
چندین بار این لحظه را تجربه کرده و تمام وجودم به لرزه درآمده و چشمانم به خون نشسته است.آخرین بار،زمانی بود که سفیر مرگ خبر عروج روح استاد بی مثال ادب پارسی محمدعلی اسلامی ندوشن را به سمع و بصرم رساند.درماندم،چه بگویم یا چه بنویسم.
معمولا وقتی هنرمندی یا ادیبی ساکن دنیای باقی می شد،فوری دست به قلم شده و در رثایش قلمفرسایی می کردم،اما روزی که این خبر ناگوار به من رسید ،نه خودم یارای نوشتن داشتم و نه قلمم حوصله نگارش.
نسل ما که عاشق ادبیات و فرهنگ ایران زمین بود و هست،اکثر بزرگان این عرصه را شناخته و می شناسیم.همواره تمام قد به احترام شان ایستاده و می ایستیم.زیرا می دانیم که اگر آنان پا به عرصه گیتی نگذاشته و به ادبیات و فرهنگ ایران خدمت نمی کردند،امروز شاید اثری از فرهنگ و ادب ایران زمین باقی نمانده بود.
فردوسی طوسی و دیگر بزرگان ایران زمین،وظیفه خویش در حراست از زبان و ادبیات فارسی را به خوبی انجام دادند و رفتند،اما اگر نبودند بزرگانی مانند محمدعلی اسلامی ندوشن،کار آنان ناتمام می ماند و در اندک زمانی از یاد می رفت.
این بزرگمرد عرصه ادب،عمر گرامی خویش را پای ابیات ایران و شاهنامه فردوسی نهاد و با تمام توان و با نوشتن کتاب و مقاله آن را برای آینده ایران حفظ و بیمه کرد.
ایران بزرگ،ادیبانی سترگ داشت و دارد،اما بی شک یکی از بزرگان این عرصه استاد اسلامی ندوشن است و خواهد بود.
خدا می داند که چه خون دل ها خورد و چه شب ها سر بر بالین ننهاد تا دین خود را به ادبیات میهن اش ادا کند . نه تنها به بهترین وجه آن را ادا کرد،بلکه آن را مدیون خویش نیز ساخت.
ایران و ادبیات اش مدیون اسلامی ندوشن است و خواهد ماند،اما صد حیف که مسوولان قدر او را نشناختند و آن گونه که باید حرمتش را پاس نداشتند.
عشق استاد به وطن بود و ادبیات غنی آن،هرگز دربند مقام و نام نبود،اگر بود زندگی خویش را وقف فرهنگ و ادب نمی کرد و در رفاه کامل،بدون دغدغه ایام را از سر می گذراند.
همواره او را با آن موهای مشکی مجعد که به سمت عقب شانه شده بودند به یاد می آورم.روزی که عکس ایام کهنسالی اش را نشانم دادند،با آن جثه نحیف و موی سپید،نخواستم باور کنم و نکردم.همچنان آن چهره ای که دوست داشتم را مقابل خویش دیده و خواهم دید.
شاید سخت ترین ایام برای استاد اسلامی ندوشن و تمام ادب دوستان، زمانی بود که وی دچار نسیان شد.ادیبی که همه چیز را به یاد همه می آورد،خودش همه چیز را از یاد برده،هولناک تر از این ممکن است؟!
استاد بزرگ سرزمین ایران زمین،نسیان تو را در چنگ خود گرفت، اما هرگز نتوانست و نمی تواند نام و یاد تو را از ذهن و دل ما پاک کند.
روزی که مانند همیشه برای سخنرانی به کانادا سفر کردی،هرگز گمان نمی بردی و نمی بردیم که قدرت جسمانی ات بیش از پیش دچار ضعف شده و نتوانی به میهن خویش بازگردی،می خواستی،اما توان آن را نداشتی.آن قدر دور از وطن ماندی که دیگر نتوانستی دوباره چشم خود را به جمالش روشن کنی.دردناک تراینکه قرار است پیکر ایرانی ات در مملکتی بیگانه دفن شود.
استاد بزرگ و ادیب سترگ،آخرین جمله ای که توانستی بر زبان خویش جاری کنی در یادمان باقی مانده و خواهد ماند:«ایران هیچ گاه تنها نخواهد ماند.»به راستی چنین است و چنین خواهد ماند.
چه سخت است پیکر چنین مردی که نام ایران در تمام ذرات وجودش موج می زد،در خاک بیگانه به امانت گذارده شود.هرچند که در قلب همه ایرانیان جای دارد و خواهد داشت،اما دوست داشت و داریم که در تربت پاک ایران به آرامش ابدی برسد و این خاک مانند همیشه به وجودش افتخار کند.
نمی دانیم که استاد وصیتی از خود به یادگار گذاشته یا خیر،اما شکی وجود ندارد آرزو و خواسته اش این بود که پس از جدایی جان از جسم خسته ،پیکر اش در خاک پاک ایران رفع خستگی کند.
امیدواریم مسوولان دولتی و خانواده استاد اسلامی ندوشن،تمهیدی بیندیشند تا پیکر استاد به موطن خویش بازگردانده شده ، روی شانه مردم و دوستداران فرهنگ و ادب تشییع و در قلب وطن جا خوش کند.
خدایت رحمت کند ای استاد بزرگ که به ادب ایران خدمت کردی و حرمت اش را پاس داشتی.می دانیم که پس از فراغت روح شریف ات از زندان تن،فردوسی طوسی به استقبالت آمده و تو را در آغوش گرفته و بر پیشانی بلندت بوسه زده است.خوشا به سعادت ات ای بزرگمرد سترگ.