استاد حسین دهلوی نغمه ی آخر را سرود

استاد حسین دهلوی دارفانی را وداع گفت. یادداشتی که می خوانید به همین مناسبت نوشته شده است. سرزمین هنر درگذشت پیشکسوت موسیقی ایران را به همه هنرمندان عزیز به خصوص اهالی موسیقی تسلیت می گوید.

استاد حسین دهلوی را اولین بار در حاشیه ی مراسمی که به همت دوست هنرمندمان دکتر مسیح افقه برای گرامیداشت استاد صبا  در سال ۱۳۷۰ برگزار شد،در شیراز ملاقات کردم. پیرمردی با وقار که با نگاهش و متانت رفتارش برازنده ترین عنوان برای نامیدن نام استاد بود.

قرار بود ایشان مهمان برنامه ی هنری ما در رادیو شیراز باشند که به نام «گلبانگ هنر» از رادیوی محلی صدای مرکز فارس پخش می شد، و گویندگی آن را استاد همایون یزدان پور بر عهده داشت. استاد دهلوی زودتر از موعد آمد و هنوز گوینده ی برنامه به استودیو نرسیده بود. به عنوان میزبان دقایقی در کنار استاد نشستم. دقیقه ها می گذشت و استاد برای حضور در مراسمی که دعوت شده بود عجله داشتند در حقیقت لطف کرده بودند و با مشغله ی زیاد و فشردگی سفر و سن و سالشان دعوت ما را پذیرفته بودند تا به استودیو بیایند.

«مرتضی حقیقی» سردبیر، و «حبیب رجایی» تهیه کننده ی برنامه وقتی وضعیت را اینگونه دیدند از من که نویسندگی و دستیاری تهیه ی برنامه را داشتم خواستند مصاحبه ی با استاد را شروع کنم و در صورت آمدن استاد یزدان پور میکروفون را به ایشان واگذار کنم و الّا مصاحبه خام ضبط شود وسپس صداگذاری مجدد شود.

جوانی ۲۰ ساله بودم و او استادی کامل….

با همه ی غرور و بادی که در کله داشتم می فهمیدم که طرازمان به هم نمی خورد….

دست و پایم می لرزید….

آخر او  حسین دهلوی بود…فرزند معزالدین دهلوی که در سال ۱۳۰۶ در تهران به دنیا آمده بود و موسیقی را از همان کودکی از پدر فراگرفته بود؛ و از زمانی که در ۹ سالگی به درخواست مادر فرهیخته اش ویولن را به دست گرفته بود، پای مکتب صبا نشسته بود.

همین شد که پس از درگذشت استاد ابوالحسن صبا در سال ۱۳۳۶ به جای وی رهبری ارکستر شماره ی یک اداره هنرهای زیبا را به دست گرفت. ار کستری که بعدها به یاد و احترام ابوالحسن خان، «ارکستر صبا» نام گرفت.

تلمذ نزد اساتیدی همچون «حسین ناصحی» و «هایمو تویبر» و «توماس کریستین داوید»، ریاست هنرستان عالی موسیقی از سال ۱۳۴۱ تا سال ۱۳۵۰ ،ساخت باله «بیژن و منیژه» و «سبکبال» و ساخت آثار مهمی در موسیقی ایران و تربیت شاگردان بسیار از افتخارات مردی بود که قرار بود با وی به گفتگو بپردازم.

بدون شک کم آورده بودم، دعا می کردم درب استودیو باز شود و «همایون یزدان پور» وارد شود، نفس عمیقی کشیدم و آنچه در دل داشتم بر زبان جاری کردم.گفتم:

در محضر استادی همچون استاد حسین دهلوی باید بیشتر گوش بود و شنید تا زبان بودن و گفتن. استاد به شیراز خوش آمدید لطفاً برای ما از موسیقی بگویید….

سؤال آنقدر مبهم و کلی بود که می توانست به آن پاسخ ندهد….. اما او پاسخ داد ، آنقدر عاشقانه و عالمانه از موسیقی گفت که حبیب رجایی از پشت شیشه ی استودیو به من اشاره کرد عالی است……

تا پایان مصاحبه فقط گوش بودم برای شنیدن……

ای کاش رادیوی شیراز از دل آرشیو خود این مصاحبه را بیرون بیاورد و پخش نماید…..

آن هم در این روز غم انگیز که  آخرین بازمانده از نسل طلایی موسیقی معاصر ایران، و یادگار مکتب صبا، استاد «حسین دهلوی» آخرین نغمه ی زندگی را سرود و خبر درگذشتش خبر روز هنرمندان «سرزمین هنر »شده است.

روحش شاد

ممکن است شما دوست داشته باشید
ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

13 − 12 =