گل حسرت شعری تازه از ابوالقاسم شیدا
گلِ حسرت گلى است چون نرگسِ خُرد ، با پیازى خُرد ، و گلى تک و فرد ، به رنگِ سرخِ روشن و یا زردِ نزدیک به سفیدى که در اسفند ماه گل دهد و بیشتر در زیرِ برف است . از این روى آن را گلِ حسرت گویند که او هرگز بهار را نبیند و پیش از بهار خشک شود ،،،،( لغت نامه دهخدا )
” گلِ حسرت ! ”
تو هم بى بهره از باغِ بهارانى گلِ حسرت
تو هم در حسرتِ دیدارِ یارانى گلِ حسرت
تو هم در گیر و دارِ اختناقِ بى امانِ دى
اسیرِ اقتدارِ نابکارانى گلِ حسرت
تو هم پیوسته ، مظلومانه ، در محنت سراى خویش
لگد کوبِ هجومِ لاشه خوارانى گلِ حسرت
دلم سوزد به حالِ غُربت و تنهایىِ تلخت
غریبِ شهرِ خویش و روزگارانى گلِ حسرت
دو چشمِ انتظارم ، بازِ پروازِ پرستوهاست
تو هم از جمله ى چشم انتظارانى گلِ حسرت
فضاى خاطرم ابرى ، هواى دیده بارانى ست
اگر در آرزوى ابر و بارانى گلِ حسرت !
گل یخ را رها کن با دروغین ادٌعاهایش
که خود چشم و چراغِ بیشه زارانى گلِ حسرت
به هنگامى که بر ما سوزِ سرما مى زند شلٌاق
تو تنها خوش نشینِ کوهسارانى گلِ حسرت
تو را وقتِ سحر ، با دیده ى تٓر دیده ام بسیار
بر آنم من که از شب زنده دارانى گل حسرت
چرا حسرت به دل ، چون آرزومندانِ محرومى
چرا ماتمزده چون سوکوارانى گل حسرت
مگر طبعِ تو با عُزلت نشینان نسبتى دارد
مگر مفتونِ چشمِ گلعذارانى گل حسرت ؟
مباد آن دم که همچون ما، تو هم روزى شوى ” شیدا ”
اگر چه از تبارِ بُردبارانى گل حسرت !