گزارش یک سوگ | ای وای بر اسیری کزیاد رفته باشد

محسن فاضلی

صبح شال وکلاه می کنم و در هوای ابری به سوی تالار وحدت خرامان خرامان گام برمی دارم. وقتی می رسم بروبچه های تأتری از میانه سال تا جوان برای آخرین دیدار از حسین “هپلی ” آمده اند. جمعیتی که از همکاران سالیان دور و نزدیک حسین هستند. با چهره هایشان آشنا هستم.

دل ودماغی ندارم و می روم گوشه ای دور از شلوغی می ایستم. دیسک کمرم و رگ سیاتیک ام مرا آزار می دهد. دنبال جایی می گردم که بنشینم.  تا اینکه مراسم با صحبت های اصغر همت شروع می شود و از دوستان حسین و مدیران دعوت می نماید. بیایند و در رثای حسین چند کلامی بگویند.

کنار عمارت تالار در کنار دو بانوی جوان از کارمندان تالار ایستاده ام و از درب بزرگ آهنی آتیلا با ریش ومحاسن انبوه وسپیده اش می آید وبه سوی محل مراسم می رود.مرا می بیند .به عنوان سلام دستی تکان می دهد.

اصغر همت و آتیلا

به انتهای حیاط می روم و روی یک نیمکت خیس می نشینم و پای چپم را می کشم. دردش رها می شود. اصغر همت بالای استیج از آتیلا پسیانی دعوت می کند بیاید درباره حسین دوست و رفیق گرمابه و گلستانش حرف بزند. اصغر همت می گوید: حسین هرگز در جمع به کسی اجازه نمی داد حرف و سخنی درباره آتیلا زده شود و شش دانگ از آتیلا دفاع می کرد. مرحبا به حسین محب اهری.

آتیلا پسیانی به بالای استیج می رود. و من از دور او را نیمه رخ می بینم و به یاد دهه شصت می افتم. سال ۶۷ و خانه و یا همان اداره تأتر در خیابان پارس گروهش که همشهری هایم «رضا فیاضی»، «محمد حسن پور» و تن چند با او کار می کردند. خاطرات دور و جوانی و شادابی و صدای قهقهه ها از آن سوی سال ها به گوش می رسد.

تصویری از سر زندگی و جنگ و موشک هایی که در قلب تهران ویرانی می ساخت و انسا نها را به کام مرگ می کشاند. و زندگی ادامه داشت .و تأتر کجدار ومریز با بروبچه هایی که عشق زندگی آنها را به تأتر کشانده بود و حالا من از دود و آتش با جسم و روحی خسته و زخمی خیر سرم از جنگ گریخته بودم و انگاری نحسی تمامی  سال ها مثل ابر و باد می گذرند.

بغض های آتیلا

نسل ما دارد سالمندی را تجربه می کند. موهای سپید و ریخته و اگر به پشت سرت نگاهی بیندازی بعضی ها در خاک خفته اند و امروز حسین محب اهری جسم نحیفش در ترمه پیچانده شده است. آتیلا پسیانی با بغضی فرو خورده می گوید؛ توان حرف زدن را ندارد. و بچه های حسین را مثل بچه هایش می داند و می گوید :از حسین خاطرات زیادی دارم ولی برای خودم نگه داشتم و ادامه می دهد؛ دیشب نوید محمد زاده خبر مرگ حسین را به او داده است.

آتیلا پسیانی
آتیلا پسیانی
شاید این محتوا را نیز دوست داشته باشید

این جمله آتیلا را من نشینیدم ؛ ولی دوست کارگردانی بیرون سر چهار راه کالج به من گفت: اگر آتیلا این را گفته باشد .حتماً سرش شلوغ بوده و واقعاً خبر نداشته. من قضاوت نمی کنم. در این اواخر آتیلا چقدر به حسین نزدیک بوده و یا اصلاً دراین سالها ی بیمار یش آیا کمک مالی و درمانی درحد بضاعتش به حسین کرده است؟ حتماً در خفا کرده است و اهل هیاهو نبوده است.

من آتیلا را می شناسم. دل نازک ومهربانی دارد. با وجود اینکه در این سالها هر از گاهی در مراسم ها همدیگر را می بینییم . بالبخند و چهره بشاش دستانش را به سویم فراخ می کند. و می گوید:سلام محسن چطوری عامو. و این برای بعضی ها شاید غریب باشد .چرا که گمان می کنند آتیلا آدم تلخی است یا تصور دیگری از او داشته باشند.

اینها را گفتم .به یک دلیل ساده .آتیلا واقعا راست می گوید: ومن بغض هایش را باور می کنم. از گفتن این حرفها نمی خواهم .بگویم که آهای ایها الناس من با آتیلا رفیق ام. خیر بلکه می خواهم .بگویم.:: گاهی زندگی ما را از هم دور می کند. اما قلب هایمان را چطور؟؟؟

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد
در دام مانده باشد صیاد رفته باشد

آه از دمی که تنها، با داغ او چو لاله
در خون نشسته باشم چون باد رفته باشد

امشب صدای تیشه از بیستون نیامد
شاید به خواب شیرین، فرهاد رفته باشد

خونش به تیغ حسرت یا رب حلال بادا
صیدی که از کمندت آزاد رفته باشد

از آه دردناکی سازم خبر دلت را
وقتی که کوه صبرم بر باد رفته باشد

رحم است بر اسیری کز گرد دام زلفت؟
با صد امیدواری ناشاد رفته باشد

شادم که از رقیبان دامن کشان گذشتی
گو مشت خاک ما هم، بر باد رفته باشد

پرشور از “حزین” است امروزکوه و صحرا
مجنون گذشته باشد فرهاد رفته باشد

ممکن است شما دوست داشته باشید
ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

65 + = 71