پول و سینما / هجده میلیارد تومان دستمزد برای اجرای یک برنامه؟!

پول و سینما / هجده میلیارد تومان دستمزد برای اجرای یک برنامه؟!| بهزاد عشقی | سینما | سرزمین هنر

ستارگان سینما در دوران به اصطلاح طاغوت، پول و سینما ی خود را از مردم می‌گرفتند. اگر فیلم های شان می فروخت، بر دستمزد خود می افزودند. اگر نمی فروخت، به تدریج در حاشیه قرار می گرفتند و از یاد می رفتند.

اما اکنون ببینید ستارگان ما چه وضعی دارند؟ مدام خود را در فیلم ها و مجموعه های ارزان تکرار می کنند و همچنان ستاره اند. چاق می شوند و از قواره می افتند و همچنان ستاره اند.

گیشه ندارند و مردم از فیلم های شان استقبال نمی کنند و همچنان ستاره اند! شهاب حسینی بعد از فیلم فروشنده، ساخته اصغر فرهادی، هیچ فیلم مهم و پر مخاطبی نداشته است.

فروش فروشنده هم ربطی به شهاب ندارد و اصولا تمام فیلم های فرهادی، گرم و جذاب و پر مخاطب است.

محمدرضا گلزار مدت هاست که فیلم پر مخاطبی در اکران ندارد. بهرام رادان اغلب فیلم هایش در گیشه شکست می خورد.

رضا عطاران البته همچنان می فروشد، اما آنچنان خود را خرج فیلم های بی مایه می کند که به نظر می رسد که دوران چل چلی اش به پایان رسیده است.

تازه آمار فروش فیلم های ایرانی اغلب قابل اعتماد نیست. تهیه کنندگان و صاحبان سینما و پخش کننده ها و رسانه ها و منابع رسمی هر کدام آمار متفاوتی ارائه می دهند.

آمار فروش اغلب جعلی و بیشتر حربه ای تبلیغاتی برای کشاندن مردم به سالن سینماست.

محمدرضا گلزار در یکی از بخش های مسابقه «هفت خان» از شرکت کننده ای می پرسد که کدام یک از فیلم های او را دیده است؟

شرکت کننده که گلزار را به عنوان سوپر استار سینمای ایران می ستاید، هیچ فیلمی از این بازیگر ندیده است.

پول و سینما

در واقع این ستارگان در فیلم های شان دیده نمی شوند و فقط با هیاهو و حاشیه سازی در فضاهای مجازی برای خود هویت جعلی می سازند و خود را ستاره می انگارند و مدام بر دستمزد خود می افزایند.

می گویند گلزار برای اجرای همین مسابقه که چندان جذاب نیست و مخاطب زیادی نیز ندارد، بیش از هجده میلیارد تومان گرفته است!

این پول ها از کجا می آید؟ ستارگان جعلی دستمزد خود را از چه کسانی می گیرند؟ از مردم؟ مردم که چندان به سینما نمی روند، سینماها که در شرایط کرونا اغلب تعطیل است، اکران آنلاین که معمولا ثمری جز شکست به بار نمی آورد.

پس این پول ها از کجا می آید؟ ستاره های جعلی در واقع دستمزد خود را از پول های کثیف و سرمایه های رانتی و دولتی و ارگانی می گیرند. نهادهایی که به بازده اقتصادی کار خود نمی اندیشند و از ستاره ها تنها به عنوان ابزار تبلیغ استفاده می کنند.

ارنست یونکر در کتاب عبور از خط می گوید: نیست گرایی فقط به معنای پوچی هستی شناسانه جهان نیست، به مفهوم بر خاک شدن آرمان ها و بی ارزش شدن ارزش ها و فرو پاشی اخلاقی و فرهنگی و اجتماعی است.

آیا ستاره های جعلی خود نمونه ای از این سقوط غم انگیز نیستند؟