پرویز پورحسینی ، هنرمندی از نسل دهه طلایی تئاتر ایران

پرویز پورحسینی ، هنرمندی از نسل دهه طلایی تئاتر ایران| سیدرضا اورنگ| سرزمین هنر| سینما

فیلم کوتاه « سلندر» را شاید برخی از سینما دوستان و اهالی رسانه ندیده یا حتی نام آن را هم نشنیده باشند، اما فیلم زیبا و گیرایی است با فیلمنامه بهرام بیضایی، کارگردانی واروژ کریم مسیحی و بازی بی نظیر استاد پرویز پورحسینی و زنده یاد محمد مطیع.

حدود ۵۰ سال است که مرتب فیلم دیده و می بینم، سه دهه است که در حوزه ادبیات، سینما، تئاتر و هنر قلم می زنم و نقد می نویسم، برای همین بدون ترس و با صدای بلند می گویم که « سلندر» بهترین فیلم تاریخ سینما و تلویزیون ایران است.

این عقیده من است و روی آن ایستاده ام، همگان نیز آزادی کامل دارند تا نظر خود را بگویند.

این فیلم، جدا از اینکه ساختاری محکم، فیلمنامه ای قوی و کارگردانی قدرتمندی دارد، در عرصه بازیگری نیز یک شاهکار است، شاهکاری که دو بازیگر دهه طلایی تئاتر ایران، یعنی پرویز پورحسینی و زنده یاد محمد مطیع آن را آفریده اند.

پرویز پورحسینی ، بازیگر اخلاق

استاد پرویز پورحسینی را سال هاست که می شناسم و با کارهایش آشنایی دارم. روی صحنه نیز بارها هنرنمایی اش را دیده ام. از نیمه دوم دهه ۴۰ هم، تله تئاترهایش را در تلویزیون دیده ام، هرچند آن زمان به دلیل صغر سن چندان آشنایی با هنر تئاتر و تله تئاتر نداشتم، اما آن را دوست داشتم و برای دیدنش پای تلویزیون می نشستم. این تله تئاترها برایم جذاب تر از کارتون و سریال بودند.

این هنرمند بزرگ روی صحنه غوغا می کرد و من محو تماشای بازی و آرامشی که در وجودش بود، می شدم.

کسانی که علاقه دارند یا کنجکاو هستند قدرت بازیگری استاد پورحسینی را ببینند و آن را باور کنند، کافی است برای یک بار هم که شده به تماشای فیلم ۳۳ دقیقه ای « سلندر» بنشینند.

یادگار نسل طلایی تئاتر

وی با کارگردانان مطرح و بزرگی در تئاتر، سینما و تلویزیون ایران همکاری کرده که همگان از کار وی راضی بوده اند. او به دورانی تعلق دارد که نسل طلایی بازیگران تئاتر در آن ظهور کردند و تا امروز نیز هنرنمایی شان ادامه دارد.

برخی از آنان مانند استاد در قید حیات هستند و دیگران جان به جان آفرین تسلیم کرده اند.

تئاتر و سینمای ایران را پس از انقلاب، همین هنرمندان دهه طلایی تئاتر زنده و سرپا نگه داشتند. ذکر نام آنان اطاله کلام خواهد بود که در مطلب دیگری حتما درباره آن خواهم نوشت.

پرویز پورحسینی و اکثر بازیگران این دهه طلایی، نزد کسانی زانوی تلمذ بر زمین زدند که غیر از داشتن توانایی بالای هنری و دانش فراوان، مردان و زنانی اخلاق مدار بودند که اخلاق انسانی و حرفه ای را در نهاد هنرجوهای خود نهادینه کردند.

استاد پورحسینی ، مردی است بزرگ، شریف، حرفه ای و بی حاشیه که در طول سال هایی که در عرصه تئاتر، سینما و تلویزیون ایران فعال بود و هست، هرگز حاشیه ای پیرامون وی رسانه ای نشده و کوچک ترین حرف و حدیثی نیز درباره اش وجود نداشته و نخواهد داشت.

مدیران کجایید؟ دقیقا کجایید؟

هنرمندی کم نظیر است و انسانی بی بدیل که هنوز قدرش دانسته نشده، چه از سوی مدیران و چه سینماگران و مخاطبان. گنجینه گرانبهایی است که بیشتر گنج های آن هنوز کشف نشده و دست نخورده مانده است.

این هنرمند بزرگ و دوست داشتنی، مدتی است که با ویروس مردم آزار کرونا دست و پنجه نرم می کند. اکنون نیز در بیمارستانی بستری است و حال چندان خوشی ندارد.

آرزوی سلامتی این استاد تمام در عرصه بازیگری را داریم و از خداوند رحمان عاجزانه و خاشعانه می خواهیم که این هنرمند دوست داشتنی و بی بدیل را برای ما نگه دارد تا خوشه چین هنر و دانش او باشیم.

در خبرها ندیدم و نشنیدم که مدیران و اهالی سینما، تلویزیون و تئاتر پیگیر حال وی باشند، اگر حالی از او پرسیده و برای رفع مشکلاتش قدم پیش نهاده اند که خدا اجرشان دهد، اگر هنوز چنین نکرده اند، هرچه سریع تر از اوضاع و احوال این هنرمند بی حاشیه با خبر شده و برای رفع گرفتاری وی و خانواده محترمش اقدامات لازم را انجام دهند.

این وظیفه مدیران است که مانند پروانه به گرد شمع این استادان بچرخند و جویای احوال شان باشند. باید در حفظ گنجینه ها کوشا باشند که تاکنون چنین نکرده اند. این را بدانند که عمل نیک و بد آنان در تاریخ ثبت شده و مردم نیز حافظه تاریخی خوبی داشته و دارند.

خداوندا هنرمند اخلاق مدار ایران را شفای عاجل عنایت فرما