نقد و بررسی کتاب “زندگانی نو” سروده دانته آلیگیری, شاعر نامدار ایتالیا

“زندگانی نو” نام اثری است از دانته آلیگیری که شامل غزلها, ترانه ها, سرودهای کوتاه, نثر و … است. دانته اولین غزل آن را در سال ۱۲۸۳ سرود و آخرین آنها را نه سال بعد.

این کتاب داستان عشق واقعی است که با عرفان در آمیخته شده است. زندگانی نو در سبک ادبی “شیرین” که سبک رایج آن زمان بوده است سروده شده است. شاعران این سبک که در آن دوره سبکی پرطرفدار به شمار می رفت و از زمان دانته تا زمان پترارک ادامه داشت, مصائب, اندوه و زاری های زندگی شخصی را حاصل از عشق می دانستند و با مختصات این سبک آن را توجیه می کردند.

 در این سبک استفاده مکرر از استعاره ها و نمادها و ایهام در کلمات به وفور یافت می شود.

در باره کتاب زندگانی نو دو چیز از اهمیت بیشتری برخوردار است: رئالیسم و تمثیل

ناتالینو سپنیو منتقد بزرگ ایتالیایی , شخصیت و تاثیر بئاتریس را واقعی می داند و بیان می کند که دانته هر آن چیز را که درباره امور عاشقانه سروده و تحلیل کرده است وابسته به شخصیت بئاتریس است.چه در زمان زندگی بئاتریس و چه پس از مرگ او.

” دوست داشتم به دوست داشتنت بپردازم, در حالیکه در جستجوی آنچه دوست می داشتم می رفتم, و دوستدار آنچه باید دوست داشته شود بودم.”

حضور زنان در سبک شیرین, به بعدها به همت دانته به سبک “شیرین و نو” تغییر نام داد, وجودی خوش آیند است که روح شاعر به تعالی می رساند.

در فلورانس آن دوره, بجای تاکید بر تاثیر زنان بر روح شاعر , زنان را چون تابلوی نقاشی بی نظیری وصف می کنند که زیباییش هوش از سر بیننده می پراند.برای بیان چنین تابلویی استفاده از تمثیل و استعارات ضرورتی انکار ناپذیر است.

زنان در سبک شیرین , نماد  قدرت خود عشق هستند و این در حالی است که مردان –شاعران- شور عشق در آثارشان نمایش میدهند و از لحاظ اخلاقی مکمل عشق هستند.

با توجه به دیدگاه سپنیو زندگانی نو کتابی است بین زندگی واقعی و ادبیات, بین علم و شعر و ابیاتی که در این ده سال سروده شده اند هرکدام از ارزشی خاص برخوردارند.

ابیات نخستین “زندگانی نو” تحت تاثیر دوست صمیمی دانته, گوئیدو کاوالکانتی سروده شده است که عشق را نیرویی خشن و وحشتناک نشان می دهد در حالیکه دانته برای بیان عشق از شیوه “تحسین معشوق” استفاده میکند. شعر دانته در فضایی شاعرانه, روحانی و ادبی شکل گرفته و به شکوفایی می رسد.

در اشعار دانته, الگوی هنری سبک شیرین و نو در کمال و همگام با احساسات شاعر به نمایش در می آید. این اشعار لحنی الهام بخش دارند و طرحی منطقی و انتزاعی را نشان می دهند که شاعر از آن برای توصیف سردی و روشنی بیشتر در شعر بهره می جوید. این سبک نشان دهنده درجه بالایی از بلوغ و ادراک انسانی است که لحنی غنایی – روایی دارد.

ساختار “زندگانی نو” به صورت زیر است:

۱۰قطعه کوتاه- یک سرود بلند- ۴ قطعه کوتاه

یک سرود بلند- ۴قطعه کوتاه- یک سرود بلند

۱۰ قطعه کوتاه

در “زندگانی نو” کمال و ارتقا اخلاق و روح را تنها با توسل به عشق ممکن میبینیم.

“زندگانی نو” داستان عبور از احساسات سطحی و رسیدن به بعد روحانی است, داستان گذر از واقعیت و رسیدن به ابدیت است.

“زندگانی نو” تنها یکی از آثار نوشته شده در سبک شیرین نیست بلکه یکی از بهترین نمونه های آن است. تنها اثری است که عشق را در آن برهه زمانی بطور کامل نشان می دهد آنچنان که در قرون بعدی قابل تصور باشد.

“زندگانی نو” نوشته دانته آلیگیری در سال ۱۳۸۲ توسط فریده مهدوی دامغانی د رنشر تیر به چاپ رسید. غزل قربانپور