رادیوئی که می شنیدیم: گفتاری از ناصر عابدینی

ناصر عابدینی پیشکسوت رادیو در شماره دوم فصلنامه سرزمین هنر در مقاله ی رادیوئی که می شنیدیم به چالشهای امروز رادیو در ساخت برنامه های پرشنونده و برقراری ارتباط با مخاطب پرداخته است و مروری بر ۷ برنامه شاخص رادیو از ابتدای تأسیس آن در ایران پرداخته است. او اینگونه می نویسد:

در ایران، رادیو در سال ۱۳۱۹ خورشیدی تأسیس شد و کار خود را آغاز کرد. هنگامی که رادیو در ایران شروع به پخش برنامه کرد، هنوز اغلب مردم با این “وسیله­ی مدرن ارتباطی” چندان آشنا نبودند و اساساً از لوازم و ضروریات زندگی فردی و اجتماعی محسوب نمی­شد. اولین خریداران رادیو باید از شهربانی (پلیس) وقت مجوز می­گرفتند و برای دریافت امواج آن نیز باید آنتنی بلند را بر روی پشت­بام نصب می­کردند.

درآن مقطع زمانی، هنوز رادیو وسیله­ای لوکس و اشرافی محسوب می­شد و برای این­که تبدیل به وسیله­ای عمومی شود، به زمان نیاز داشت. این اتفاق افتاد و در کمتر از یک دهه، رادیو وسیله­ای عمومی شد و جای خود را در خانواده­ی ایرانی باز کرد.

شاید این محتوا را نیز دوست داشته باشید

با ورود رادیو به خانه ­ها و اماکن عمومی در ایران، زبان فارسی به عنوان زبان رسمی و ملی کشور گسترش پیدا کرد (درکشوری که اقوام و زبان­ها و گویش­های گوناگونی داشت) و موسیقی، شعر و ترانه­های ایرانی رواج یافت (که بازتاب فرهنگ همه­ی اقوام ایرانی بود). در کنار این دو مولفه­ ی مهم فرهنگی (زبان فارسی و موسیقی) مطلع­شدن مردم از اخبار روز ایران و جهان نیز، سبب رشد آگاهی اجتماعی، سیاسی و علمی مردم شد که اغلب از سواد خواندن و نوشتن محروم بودند و امکان خریدن و خواندن روزنامه­ها و مجلات را نداشتند و یا اساساً به آن­ها دسترسی نداشتند؛ به ویژه در روستاها که اغلب ایرانیان ساکن آنجا بودند….

متن کامل این مقاله را در فصلنامه سرزمین هنر بخوانید و گفتاری از ایشان را در قالب واقعیت افزوده دومین شماره این فصلنامه ببینید و بشنوید:

 

ممکن است شما دوست داشته باشید
ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

− 5 = 5