رادیوئی که می شنیدیم: گفتاری از ناصر عابدینی
ناصر عابدینی پیشکسوت رادیو در شماره دوم فصلنامه سرزمین هنر در مقاله ی رادیوئی که می شنیدیم به چالشهای امروز رادیو در ساخت برنامه های پرشنونده و برقراری ارتباط با مخاطب پرداخته است و مروری بر ۷ برنامه شاخص رادیو از ابتدای تأسیس آن در ایران پرداخته است. او اینگونه می نویسد:
در ایران، رادیو در سال ۱۳۱۹ خورشیدی تأسیس شد و کار خود را آغاز کرد. هنگامی که رادیو در ایران شروع به پخش برنامه کرد، هنوز اغلب مردم با این “وسیلهی مدرن ارتباطی” چندان آشنا نبودند و اساساً از لوازم و ضروریات زندگی فردی و اجتماعی محسوب نمیشد. اولین خریداران رادیو باید از شهربانی (پلیس) وقت مجوز میگرفتند و برای دریافت امواج آن نیز باید آنتنی بلند را بر روی پشتبام نصب میکردند.
درآن مقطع زمانی، هنوز رادیو وسیلهای لوکس و اشرافی محسوب میشد و برای اینکه تبدیل به وسیلهای عمومی شود، به زمان نیاز داشت. این اتفاق افتاد و در کمتر از یک دهه، رادیو وسیلهای عمومی شد و جای خود را در خانوادهی ایرانی باز کرد.
با ورود رادیو به خانه ها و اماکن عمومی در ایران، زبان فارسی به عنوان زبان رسمی و ملی کشور گسترش پیدا کرد (درکشوری که اقوام و زبانها و گویشهای گوناگونی داشت) و موسیقی، شعر و ترانههای ایرانی رواج یافت (که بازتاب فرهنگ همهی اقوام ایرانی بود). در کنار این دو مولفه ی مهم فرهنگی (زبان فارسی و موسیقی) مطلعشدن مردم از اخبار روز ایران و جهان نیز، سبب رشد آگاهی اجتماعی، سیاسی و علمی مردم شد که اغلب از سواد خواندن و نوشتن محروم بودند و امکان خریدن و خواندن روزنامهها و مجلات را نداشتند و یا اساساً به آنها دسترسی نداشتند؛ به ویژه در روستاها که اغلب ایرانیان ساکن آنجا بودند….
متن کامل این مقاله را در فصلنامه سرزمین هنر بخوانید و گفتاری از ایشان را در قالب واقعیت افزوده دومین شماره این فصلنامه ببینید و بشنوید: