هنرلند:در پی انتشار خبر مهاجرت رابعه اسکوئی بازیگر طنز تلویزیون و چکامه چمن ماه و مانی کسرائیان بازیگران سینما و تعداد دیگری از هنرمندان به مالزی برای پیوستن به شبکه جم بحثی در میان برخی از دوستان گروه تلگرامی هنرلند مطرح شد که بیش از نگاه موافق ومخالفی می تواندحاوی نکات مهمی از برخی علل وعوامل این ماجرا ازدید کارشناسان ارزیابی شود . به همین دلیل قسمتهائی ازاین نظرات تقدیم می شود و از همه شما خوانندگان فهیم واهالی سرزمین هنر هم درخواست می نمائیم نظرات خود را درباره این پدیده برایمان بیان نمائید. راههای ارتباطی ما:
ارسال نظرات ذیل همین نوشته یا ارسال ایمیل به نشانی info@honarland.ir
حمیدرضا پورعلی محمد
درباره ی رفتن هنرمندان چند تا نکته را تیتر وار می گم:
هجرت هنرمندان در دوران جنگ سرد، جنگ جهانی دوم و اول از محیط استبداد زده و بسته به فضای باز بسیار اتفاق افتاد و بر عکس آن شاید نادر و بسیار کم است.
هنر و فرهنگ در جامعه ی ما لغزنده و شکننده است. مدام «نه» می شنوی. مدام باید تصویب بشوی و مدام باید برادری ات را ثابت کنی. وسواس نظارت و ارزیابی پی در پی مدیران ما را دربرگرفته و هنرمندان ما را کلافه کرده است.
بر عکس ظواهر ماجرا، تقریبا چیز معنا دار روشمند و هدف مندی به نام نقد نداریم و معمولا نظر دو سه نفر تعیین کننده ی آینده ی کاری یک هنرمند می شود
فضاها کوچکند، یعنی اگر جایی نتوانستی ادامه دهی، یعنی کلن نباید ادامه بدهی!!!
به ساده ترین بهانه ها با ممانعت مواجه می شوی، یعنی وضعیت هنرمند در جامعه ی ما انگار از وضعیت هنرمند در اتوپیای افلاطون هم اسفناک تر است
بیکاری و بیکاری … وقتی بی کار می مانی و مورد بی توجهی قرار می گیری و محتاج نان شب می شوی، ترجیح می دهی نمانی و بروی
دیگرانه بودن در جامعه و فرهنگ ما هزینه ای گزاف دارد، آنقدر که باید جانت را گاهی برداری و بروی، یا بمانی و بسازی یا ببوسی و بگذاری کنار …
اگر لازم باشد به مصداق هم می توان این ها را گفت. اجبار بی صدا برای ملحق شدن به چیزی که هنر رسمی است، اما اسم های مختلفی به آن داده اند، در همه ی زمینه ها هم هست.
نازنین اورمزد
از دید خیلی از مردم , زندگی هنرمند کاملا تامین شده است , خیلی ها واقعا فکر می کنند هنرمندان جزو قشر مرفه و بی مسیله اجتماع هستند . اما مثل هر قشری , یک عده مثل سوپر استارها صاحب همه چیز و یک جمعیت بزرگتر از آنها واقعا در تقلای نان ,روز را شب می کنند..بد حسابی های تهیه کنندگان و دعوت نشدن به کار , حتی گاهی فراموش شدن واز دیده برون رفتن و از دلها برفتن ,حکایتیه که این قشر هرروز و هر ساعت با آن روبرو هستند.از هنرمندان ایراد میگیرند که چرا تن به کار های بی مایه میدهید ؟ بی خبر از غم روزی و کرایه خانه و …مریض خانه و…با دستمزد هایی که گاهی جان به سر می شوند تا به دستشان برسد..از طرفی چارچوب های تنگی که امکان تنفس را گاهی از آنها گرفته و مجالی به رو راستی و یگانه بودن نمی دهد ,.خود بودن بدون هرگونه پیشوند و پسوندی در این عرصه کاری صعب و بس دشوار است .غم نان , گزینش های بی مقیاس ,و محدودیت ابراز وجود , همه وهمه زمینه را برای مهاجرت بیشتر از پیش فراهم می کند…خصوصا برای خانم ها این محدودیت ها به نوعی مضاعف است ,فکر می کنم این یک جور پاسخ به مسایل پیش رو و حداقل ریسک کردن برای یافتن یک زندگی با حداقل استاندارد بالاتر و قابل قبولتر باشد. البته نظر من قطعا خیلی کارشناسانه نیست ,تنها برداشتم را از مشاهداتم بیان کردم..
علیرضا دباغ
به نظرم این فصل ازمهاجرت هنرمندان با بقیه مهاجرتها متفاوت است زیرا این گروه از قبل راه خود را برای بازگشت به خانه مردم ایران از طریق تلویزیونهای ماهواره ای هموار کرده اند وازاین بعد باید برنامه ریزان فرهنگی کشور مطالعه بیشتری در سیاستهای فرهنگی خود داشته باشند . درباره علل مهاجرت برخی ازهنرمندان من موارد گفته شده ازسوی دوستان را رد نمی کنم اما باید توجه کرد این شرایط کم وبیش برای همه ما وجود دارد ، که ممکن است دربدترین حالت به ترک صحنه هنر برای همیشه هم تبدیل شود،اما جای یک سؤال مطرح است چرا بازیگران یاهنرمندان ما در هنگام مهاجرت از وطن با برخی از ارزشهای فرهنگی جامعه خودشان هم خداحافظی می کنند؟ نمونه بارز آن خانم گلشیفته فراهانی و عکسهای خاصش روی جلد مجله لوموند یا محسن مخملباف با چرخش ۱۸۰ درجه ای نگاه دینی اش ازتوبه نصوح تا سکس وفلسفه . اگر منظور از مهاجرت برای هنر و توقع از آزادی این است خوب حرفی برای گفتن ندارم.
