امیر شهاب رضویان گفت:«فیلمهای فاخر هشت میلیاردی و ده میلیاردی ساختند که در سینما با کمک ابر و باد و مه و خورشید و فلک ، صد و پنجاه میلیون فروخت.»
ششمین نشست پژوهشی مدرسه ملی سینما درباره اهمیت و جایگاه فیلم کوتاه در سینمای ایران و به همت دفتر مطالعات و دانش سینمایی برگزار شد.در این نشست ابتدا تهمینه بهرام علیان(کارگردان فیلم کوتاه)پژوهشی را ارایه دادند و سپس امیرشهاب رضویان(کارگردان سینما) گفت:
«الان شرایطی داره فیلم کوتاه در کشور که مثل همه چیز ایران خاص است . دولت همیشه خواسته بعنوان متولی و صاحب و ارباب با فیلمساز چه در سینمای حرفه ای و چه سینمای کوتاه رفتار کند.در سینمای کوتاه یه موقعی به این شکل بود که تمام ابزار تولید در دست دولت بود.یعنی اصلا متصور نبود برای کسی که خودش میتواند فیلم بسازد، مگر بچه هایی که وضع مالی خوبی داشتند.الان خوشبختانه و یا متاسفانه این ابزارها از دولت خارج شده است. این مدیون و مرهون انقلاب تکنولوژی است که اتفاق افتاده و این باعث شده که سیطره و استیلای دولت به تمامی شئونات فیلم کوتاه مختل بشود و این را من به خودم و به همه فیلمسازها و به فرید فرخنده کیش(رییس انجمن سینمای جوان ایران)تبریک می گوییم.»
رضویان در ادامه به تاریخچه فیلم کوتاه در ایران پرداخته و به شرایط ساخت فیلم کوتاه در زمانهای مختلف اشاره و بیان کردند:
«محصول ارتباط درست دولت با سینماگران جوان در قبل از انقلاب کسانی مانند:عباس کیارستمی ، کیانوش عیاری ، فریدون جیرانی ، بیژن امکانیان ، مهدی صباغ زاده ، ابراهیم حقیقی ، شهریار پارسی پور ، ابوالفضل جلیلی ودیگران هستند.
بعد از انقلاب هم این تعامل در مواقعی خیلی خوب شکل گرفت مخصوصا در دهه ۶۰ و ۷۰ و کسانی مانند:اصغر فرهادی ، سامان سالور ، فرزاد موِِتمن ، فرهاد مهران فر ، جعفر پناهی ، رضا میرکریمی ، پرویز شهبازی ، مونا زندی ، و دیگران که پا به این عرصه گذاشتند ، حاصل تعامل درست دولت با جوانان است.»
وی یکی دیگر از مشکلات سینمای کوتاه را نبود سالن نمایش دانست و اشاره کرد که در سینمای بلند(حرفه ای)نیزاین مشکل وجود دارد و اظهار داشت:
«الان ۱۰۰فیلم بلند در سال پروانه نمایش میگیرد ولی نهایتا ۶۰فیلم امکان نمایش دارند.آن هم در شرایطی که ۳۰۰ سالن فعال داشته باشیم.مابقی ۴۰فیلم را چکار کنیم؟»
این کارگردان سینما، به مدیریت انجمن سینمای ایران در دولت قبل انتقاد کرد:
«اسناد سی سال جشنواره فیلم کوتاه که مهمترین سندی برای ارجاع به هر چیزی به سینمای کوتاه ایران بود را هیولاهایی چند سال پیش بر ما حاکم شدند و تمامی اینها را دور ریختند.الان هیچ سابقه ای از جشنواره های فیلم کوتاه به شکل مدون وجود ندارد.»
این فیلمساز که آخرین فیلمش «یک دزدی عاشقانه»نزدیک به هشتاد روز از اکرانش میگذرد در درباره نحوه تبلیغات و نمایش فیلمهای بلند اشاره کرد:
«در شروع امسال ما می بینیم که فقط در پردیس سینمایی کوروش با دوازده سالن نمایش،ده میلیارد و هشتصد میلیون تومان فیلمهای سینمایی می فروشد.در حالی که فقط سه سال قبلش ، فروش سینمای ایران چهل میلیارد تومان بوده است.تمام سینماهای ایران در سه ماه اول ،خرج سالشان را درآوردند.به یک دلیل مشخص،چرخه تولید ، عرضه ، نمایش و پخش در بخش خصوصی داشت درست شکل میگرفت و یک جایی بنام«جم» هم آمده بود و تبلیغ میکرد و تمام چرخه داشت درست کار می کرد،که باز دولت آمد یک بخش را فعلا حذف کرد تا برسد به بخشهای دیگر.»
در پایان این کارگردان که خود نیز از ساخت فیلم کوتاه پا به عرصه سینمای حرفه ای گذاشته، پیشنهاد کرد:
«تنها بخش سینما که باید به آن سوبسید داد،بخاطر اینکه آینده ساز و فرهنگ ساز است، همین فیلم کوتاه است.به هر بخش دیگری که سوبسید بدهید یا میرود فیلم بلند می سازد و نمی فروشد.مثل این هشت میلیاردی که صد و پنجاه میلیون فروخت.ویا اینکه تبدیل می شود به خانه و ویلا در شمال! با پرداخت پانزده و بیست میلیون تومان به جوانان برای ساختن فیلم کوتاه ، آنها با این پول نه میتوانند بروند خانه و ویلا بخرند و نه اینکه میتوانند بروند ازدواج کنند!
اگر سوبسید ها در این بخش گذاشته شود خیلی اتفاقات مهم در سینمای ایران خواهد افتاد.
