بیژن سمندر شاعر پرآوازه ی شیرازی جان به جان آفرین تسلیم کرد. او که به عنوانی یکی از ترانه سرایان نامدار معاصر نیز شناخته می شود، عمده ی شهرتش را به دلیل سرودن اشعار به گویش شیرازی به دست آورده است.ضمن تسلیت به بازماندگان این شاعر درگذشته در غربت، سروده ای از وی را تقدیم می کنیم.
ای شهر شاعر پَروَرو، شیراز از گل بهترو !
کو شاعرو؟ کو دلبرو؟ کو ساقیو؟ کو ساغرو ؟
کو رقص و نغمه‌ی بیدگونی؟ کو دشتی و دشتسونی؟
کو او جلال و شکرو؟ کو مطرب و افسونگرو؟
کو پَرگلو؟ کو بُـلـبُـلـو؟ کو دشت یاسم و سمبلو؟
کو نهر آبو؟ کو پُلو؟ کو زمزمه‌ی شاخِه‌ی تـَرو؟
جُمعوی تابسون داغ و داغ، شیرازیوی با هم ایاغ،
دلخوش زیر بنگاه تو باغ، یار یی برو ، تار ئو برو!
پُوی ساز دَسَک می‌زدن، فـلای پــِلـِنـگــَک می‌زدن،
از شوق، شافتک می‌زدن، هم پسرو، هم دخترو.
عجب کــَلـَک بود اکـبـرو، لـُوی گـُلشاخه‌ی نیلوفرو،
داد نمره شو به دخترو، کلکو برد کل اکبرو!
باغ ارم، باغ صفا، باغ خلیلی، دلگشا،
پُر بود باغوی شهرما، از عطر عاشق پـَروَرو،
ای شهر از عالم سـَرُو، شیراز چون گل پَرپَرو،
کو عاشقت عاشقترو؟ کو بیژن سمندرو