سه فیلم متوسط اجتماعی بر پرده سینماها | در خونگاه، سال دوم دانشکده من و پیلوت

سه فیلم متوسط اجتماعی بر پرده سینماها جبارآذین فیلم های ” سال دوم دانشکده من ” ساخته رسول صدر عاملی،”درخونگاه” به کارگردانی سیاووش اسعدی و “پیلوت” کار ابراهیم ابراهیمیان هم در کنار دیگر فیلم های بازار مکاره و نابسامان اکران جای گرفتند.

درخونگاه، یک فیلم تجربی اجتماعی است که با نگاهی شیفته و وامدارانه به نگرش ها، فیلم ها و سینمای مسعود کیمیایی، مقلدانه و ناپخته و فیلمفارسی گونه از کوچه ها و گذرهای آشنای اجتماعی و تاریخی می گذرد تا واگویه دردها و رنج ها، مردانگی ها و ناجوانمردی ها و کوشش های ناکام “رضا”های جامعه و فرهنگ و زندگی و آرزو های آن ها باشد.

درخونگاه،گرچه در پیوستن به فیلم و سینمای سرپای اجتماعی فاصله دارد، ولی به عنوان تجربه نخست سازنده اش، به همراه بازی های متوسط بازیگرانش و فیلمبرداری حساب شده، فیلمی قابل تأمل است.

پیلوت، سومین اثر کارگردان آن و از نظر ساختار سینمایی و پردازش هنری و داستانی،فیلمی متوسط و در کارنامه ابراهیمیان،کاری قابل قبول است. فیلم اجتماعی پیلوت، امتیازهایی چون موضوع های ملموس، توجه به فرهنگ و مناسبات زندگی بومی و ایرانی، فیلمنامه فکر شده و کارگردانی به نسبت جمع و جور دارد.

سال دوم دانشکده من فیلم اجتماعی صدرعاملی، ازمنظر نگاه، موضوع و پرداخت داستانی و هنری،در ادامه سه گانه او؛ من ترانه پانزده سال دارم، دختری با کفش های کتانی و دیشب باباتو دیدم آیدا، قراردارد. او در این فیلم، تماشاگر را همراه دو دختر دانشجو وارد فراز و فرودهای زندگی، مسایل، نیازها و خواسته های آنهاکرده و به گشت وگذاری تلخ وشیرین در جامعه امروز ایران می برد.

فیلم سال دوم دانشکده من با آنکه از فیلمنامه و کارگردانی سنجیده برخوردار است، ولی به قوت دیگر آثار پرویز شهبازی و رسول صدرعاملی نیست. کمای شخصیت اصلی فیلم صدرعاملی، پیله ای است برای ماندن یا پرواز پروانه ای شخصی و اجتماعی او در جامعه ای که مانند این شخصیت در کما و خواب و بیداری است!