زیر همکف ؛ از بی محتوایی قصه و تقابل بازیگر و نابازیگر رنج می برد!

مجموعه تلویزیونی «زیر همکف» به کارگردانی بهمن گودرزی و به نویسندگی مهدی حمزه با حضور چند تن از بازیگران سینما و تلویزیون از جمله پریسا گلدوست و محمود جعفری که چهره و تصویر آنها خاطرات شیرینی را از نقش آفرینی های درخشان گذشته در اذهان عموم زنده می کنند، با وجود پخش چند قسمت، ظاهرا با اقبال خوبی از جانب مخاطبین روبرو نشده است.به نظر می رسد فضای آپارتمانی، نداشتن محوریتی جذاب در قصه و همچنین دیالوگ های بی معنی و کلیشه ای و از همه مهمتر حضور دو طیف از بازیگران حرفه ای و غیر حرفه ای در مقابل هم، موجب به تحلیل بردن خط اصلی قصه شده است. کما اینکه حضور بازیگر جوانی به اسم هومن شاهی نیز در این سریال انتقاد بسیاری را در پی داشته است!هومن شاهی با نام هنری «گامنو» از نوجوانی وارد خوانندگی رپ شد و در تولید موزیک‌ ویدئوی «سوسن‌خانم» کم و بیش شهرت گرفت و با وجود همه انتقادهایی که از این آهنگ و سبکی که ترویج می داد، فعالیت خود را گسترش داد. اما به یکباره در قاب تلویزیون صدا و سیمایی ظاهر شد که با کوچکترین رفتاری خلاف میل خود از جانب شخصیت های سیاسی، فرهنگی و هنری آنها را ممنوع التصویر می کند و البته قضاوت چنین موضوعی را می بایست به مردم واگذار نمود.
دو ضعف عمده  مجموعه زیر همکف؛ پیش از همه چیز  نداشتن یک قصه خوب و دیالوگ های پرمحتوا، طناز و پرمعنی است. مشکلی که دامن بسیاری از سریال ها و مجموعه های رسانه ملی ایران را گرفته است و این ابصار لجام گسیخته ای که هم اکنون در این تشکیلات حاکم است و فقط تعداد انگشت شماری از نویسندگان را در چتر حمایتی خود قرار داده است و اجازه حضور اندیشه های خلاق را به این میدان نمی دهد، تا هست چنین پیش خواهد رفت.

وقتی اندیشه در گردش نباشد عملا هر اقدامی بی ثمر خواهد بود. چرا که افکار متنوع است که می تواند هیجان را در مخاطب ایجاد نماید…
در سریال نون. خ که می توانست مبنا و الگوی همین سازمان در فیلمسازی و تولید شود شاهد یک موج تازه از روایت و فضایی خارج از زندگی آپارتمان نشینی بودیم و همین باعث شد که مخاطبین زیادی را پای قاب تلویزیون بکشاند. شما وقتی به فلسفه رقص کردی بر می خورید متوجه یک موضوع شگفت انگیز خواهید شد. که رقص کردی، فقط یک رقص نیست بلکه رزم است!
دست در دست هم گذاشتن ها، پایکوبی ها و چرخاندن دستمال در هوا همه و همه حکایت از یک فلسفه عمیق فکری دارد که این نکته را فردی چون سعید آقاخانی کارگردان این سریال که خود او نیز کرد است به خوبی درک نموده و با خلق یک فضای طناز، هم اعتقادات قلبی خود را با جذابیتی تمام و کمال پیش روی مخاطب قرار می دهد و هم در مخاطب هیجان و انگیزه ایجاد می کند.

آمار نشان می دهد با پخش این سریال حجم گردشگران ایرانی و خارجی به منطقه کردستان و اورامانات چند برابر شد و این شاید کمترین منفعتی بود که این سریال توانست داشته باشد. گرچه قیاس سعید آقاخانی با فیلمسازان کم مایه ای که امروز فقط به خاطر رانت و بروکراسی دست به تهیه و تولید فیلم می زنند جفای بزرگی در حق واژه هنر است..در کل برای تحلیل چنین موضوعی باید گفت حافظه ضعیف مدیران و دست اندرکاران صدا و سیما از بازخورد تولیدات خود تا به این حد کوتاه و تنگ نظرانه است که حتی رجوعی به آرشیوهای تولیدی نمی کنند تا در جریان ذوق و علاقه مندی مخاطبین خود قرار بگیرند! و البته وقتی بروکراسی در هر مجموعه ای ریشه بدواند، دیگر چنین مبحثی موید این نکته است که فردی که در خواب است را می توان بیدار کرد ولی کسی که خود را به خواب زده است را به هیچ وجه نمی توان بیدار نمود!
حالا سوال اینجاست که آیا سریال زیر همکف که با این مضمون پیش پا افتاده و ساده قرار است بیش از ۳۰ قسمت ۴۵ دقیقه ای در قاب تلویزیون درآید چه معنا و مفهوم و محتوایی را می تواند به مخاطبینش القاح نماید؟
نکته دیگری که در ایراد عمده این فیلم به چشم می خورد این است سریال زیر همکف از دو دسته بازیگر حرفه ای و غیر حرفه ای بهره جسته است که البته برای خیلی از افرادی که در این عرصه فعالیت می کنند حیرت انگیز است…اینکه بازیگرانی چون پریسا گلدوست با آن همه نقش های جذاب و گیرایی که داشته است یا محمود جعفری که خاطرات داماد خانواده پدرسالار را برای مردم زنده می کند چرا و چگونه در مقابل نابازیگرانی قرار گیرند که از اسم و رسم بازیگری فقط الفبایش را آموخته اند که همین امر موجب عدم برقراری ارتباط این دو دسته می شود.
در پایان باید نتیجه گرفت که سریال زیر همکف چون همه سریال های کلیشه ای و بی مایه ای که از دسته گلهای صدا و سیما برای مخاطبین ایرانی است جز وقت تلف کردن عوایدی نخواهد داشت.