زان فکر و حلم ، چرخ و زمین بى نصیب ماند
این گفت واى آتش وآن گفت واى خاک
او کوه حلم بود که برخاست از جهان
بى کوه کى قرار پذیرد بناى خاک
خبر درگذشت استاد فرهیخته ، خاقانى شناس و پژوهشگر ادبى «دکتر عباس ماهیار» چنان جانسوز است که به دشوارى به باور مى نشیند، ولى در برابر تقدیر پروردگار ، چاره اى جز تسلیم و رضا نیست . خداوند قرین رحمتش فرماید !
زندگى خاطره است . خاطره اى که ما براى دیگران مى سازیم وخاطره اى که دیگران براى ما مى سازند . یکى از پنجره هاى روشنایى من براى پرتو این خاطره ها، کلاسهاى درس استاد بزرگوار – دکتر عباس ماهیار – است .
من این سعادت را داشته ام که در دوران تحصیل در مقطع کارشناسى ارشد در دانشکده ى زبان و ادبیات فارسى دانشگاه آزاد کرج در محضر این استاد فرهیخته باشم . کلاسهاى ایشان غیر از علم آموزى ، درس اخلاق وانسانیت هم بود . استاد ماهیار بسیار جدى ، دقیق النظر وداراى وجدان علمى و حسن محضر بودند .
در کلاسهاى درس خاقانى “خارخاربند و زندان ” رادر هم مى شکستیم وبا نوشیدن جامى از “پنج نوش سلامت “،”گنجینه ى اسرار الهى “رااز “ثرى تا ثریا “سیر مى کردیم . “سحر بیان خاقانى “،این “مالک ملک سخن “را به یاد نسیم صبحگاهى کلاسهاى “صرف و نحو “و “عروض و قافیه ى “و “مرجع شناسى “مرور مى کردیم .
در کلاسهاى عربى ، ما به لطف استاد ، از دیگر دانشجویان ، سرآمد شده بودیم و در هنگام مصاحبه براى آزمون دکترى ، هر کدام از استادان مى پرسیدند که عربى را کجا و با کى خواندید ، جواب ما را که مى شنیدند که دانشجوى استاد ماهیار بودیم ، سند آنقدر محکم و قوى بود که همه مى پذیرفتند و مهر تایید بر علم ما مى زدند .
سخنان کوتاه ، اما شیرین استاد ماهیار ، من را به ایام رهنمودهاى استاد در زمان نگارش پایان نامه ام مى برد و در لابلاى بغض هایم، اشک هایم را نا خود آگاه جارى مى کند …
به رسم شاگردی به همین اندک بسنده می کنم که او بزرگ بود و از اهالی امروز
یادش گرامی و بهشت برین جایگاهش باد