هیات مدیره؛تلاش برای رهایی از چارچوب سریال های کلیشه ای آپارتمانی!

سریال هیات مدیره دیشب به پایان رسید. این سریال به تهیه کنندگی مهران رسام ، نویسندگی علی خودسیانی و کارگردانی مازیار میری از اول فروردین تا ۱۷ اردیبهشت هرشب از به جز جمعه ها از شبکه ۵ سیما پخش می شد. آنچه می خواندی یادداشت جبار آذین منتقد تلویزیونی نوشته شده است.

بخشی ازتاریخچه مجموعه سازی درتلویزیون ایران به تولیدسریال های قوی ومتوسط و ضعیف آپارتمانی اختصاص دارد .ویژگی ها، فضاها و مکان های ثابت و محدود آپارتمان، امکان نوشتار و ساختار رخدادهایی خارج از محدوده و لوکیشن آن را از نویسنده و کارگردان سلب می کند و مانع گستردگی دامنه داستان اصلی و ایجاد داستان های متصل فرعی و حضور شخصیت های بیشتر در اغلب مجموعه های تلویزیونی آپارتمانی می شود.

از همین رو به طور معمول تمام توان فیلمنامه نویسان و سریال سازان آپارتمانی بر مانور روی کاراکترها و فضای محدود متمرکزمی شود. این خصیصه بر اثر تکرار در این گونه مجموعه ها، کلیشه شده و کلیشه نمایش حضور و رویدادها در واحدهای مختلف و در نهایت پشت و روی یک مجتمع و حوادث مرتبط با شخصیت ها و دور بودن از خلاقیت و نوآوری، سبب تکرار و دلزدگی فزون تر آن ها و کم رنگی استقبال مخاطب می گردد.به همین دلایل، بیشتر سریال های آپارتمانی چندان بااقبال عمومی روبرو نمی شوند.

برای رهایی از تنگناهای داستانی و ساختاری نشأت گرفته از لوکیشن های محدود، بعضی از سریال سازان حرفه ای، باتمرکز قصه بر ویژگی های آپارتمان و برجسته سازی آن، کوشیده اند. از مجتمع، نوعی شخصیت ساخته و به عنوان کاراکتر محوری و مرکز رویدادهای مرتبط و نامرتبط بهره ببرند که گاه به توفیق هم رسیده اند.یابرخی با طراحی ماجراهای تازه و حوادث و مسایل کمتر به نمایش در آمده از معضلات و فرهنگ آپارتمان نشینی و استفاده از ژانرهایی مانند پلیسی معمایی و حادثه ای سعی کرده اند،مانع تکرار و کسالت باری سریال شده و با این شگرد مخاطب را باخودهمراه سازند. بااین همه وبه رغم این تلاش ها،همچنان سریال های کم توان و کم جذاب وتکراری درمیان آن هادر اکثریت اند.

مازیارمیری، سینماگری که درعرصه های مدیریتی سینماهم فعال است، با پشتوانه کارگردانی چند فیلم متفاوت اجتماعی و غیرگیشه ای ،نوروز امسال با ساخت مجموعه تلویزیونی “هیات مدیره” به میدان رقابت بادیگرسریال های نوروزی آمد. سریال او، گرچه از نظر ساختار هنری و زاویه نگاه اندک متفاوت به زندگی آپارتمانی از یک، دو مجموعه رقیب قابل تأمل تربود، ولی در مقایسه با بقیه و ازجمله پایتخت پنج، چندان قدرت عرض اندام و رقابت نداشت.

باآنکه سازندگان “هیات مدیره”به طور آشکار،همت خود را معطوف به پرهیز از کلیشه ها و نمایش تغییر و تحول کاراکترها و موضوع های کمتر تصویرشده درخصوص مشکلات آپارتمان نشینی کرده وکوشیده بودند حرف هایی تازه تردر همین فضا و مکان محدود ارایه کنند و در بند کلیشه نباشند، اما داستان کم مایه و کم جان و پردازش متوسط و کمتر جذاب شخصیت ها و همچنین گزینش بعضی بازیگران متوسط و بازی های متوسط ، هیات مدیره رادرپله سریال های متوسط آپارتمانی راکد نگه داشته بود.

البته توجه به نوع ارتباط آدم ها، مناسبات خانوادگی و روابط همسایه ها و چگونگی دخالت یا بی همتی آن ها در امور زندگی درآپارتمان، بویژه طرح نقش و تأثیر زد و بندها و خلاف های جاری در برخی بنگاه های معاملات ملکی و همچنین آموزش حل و فصل مشکلات زندگی آپارتمانی و حواشی های آن، و پررنگ سازی ضرورت توسعه فرهنگ آپارتمان نشینی، در سریال هیات مدیره، نشانگرتلاش عوامل آن برای تازه و نوگویی بود، لیکن این سریال هم مانند اغلب آثار مشابه، قربانی محدودیت فضا و آدم ها و کمبود ماجراهای جذاب و تماشایی شد و نتوانست در بلند مدت، مخاطب را با خود همراه سازد

.درواقع لوکیشن و فضاهای محدود که به محدویت قصه ها و آدم های هیات مدیره انجامیده بود،ظرفیت پرداختن در سی و چند قسمت رانداشت. شایسته و نیکو بود تا با جمع و جور کردن سریال، هیات مدیره در همان ایام نوروز باسیما و مخاطب وداع کند. هیات مدیره باآنکه درحوزه بازیگری برای کرمی و در حیطه سریال سازی برای میری تجربه های خوبی بودند، اما تجربه آن ها مانند کشدار و یکنواخت شدن سریال، برای بینندگان میلیونی تلویزیون که شاهد انواع سریال های کوتاه و بلند و ضعیف وقوی آپارتمانی بوده اند ،زیادخوشایندنبود و آن ها انتظار های بیشتری از آن داشتند.